ΑΕΛ και Μιχάλης Ζιώγας

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η δύναμη των «μεγάλων» και η γοητεία των «μικρών»

Του Ηρακλή Τσιάμαλου
Πότε θα ξαναπάρει το ελληνικό πρωτάθλημα μια επαρχιακή ομάδα; «Ποτέ», θα πει ένας απαισιόδοξος, παρά την τραγικότητα που κρύβει αυτή η λέξη. «Εξαιρετικά απίθανο», θα είναι η γνώμη ενός μέσου ανθρώπου. «Όχι πριν περάσουν

δέκα χρόνια», θα προσθέσει ένας υπεραισιόδοξος. Δε χρειάζεται να πούμε με ποια από τις τρεις απόψεις οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε, μελαγχολώντας.
Σε ένα πράγμα είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει διαφωνία. Ότι η ΑΕΛ έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, όντας η πρώτη και μόνη ομάδα επαρχιακής πόλης που πήρε το πρωτάθλημα την περίοδο 1987-1988, προσφέροντας γκολ και θεαματικό ποδόσφαιρο και κερδίζοντας φίλους, σε πανελλαδικό επίπεδο. Ήταν απίστευτη η αίσθηση όσων ταξιδεύαμε ή εργαζόμασταν στο εξωτερικό, να ακούμε διθυραμβικά σχόλια από Έλληνες και ξένους για την ομάδα της πόλης που με τις εμφανίσεις της έκανε τη μεγάλη διαφορά.
Οι παράγοντες αυτής της επιτυχίας είναι μάλλον γνωστοί αλλά όχι αρκετοί να τη συντηρήσουν και πολύ περισσότερο, να την επαναλάβουν.
Πρώτα- πρώτα, βρέθηκε μαζί μια ολόκληρη φουρνιά ταλέντων που σε πολλές περιπτώσεις ήταν συμμαθητές, φίλοι. Μια οικογένεια. Παιδιά που έπαιζαν καθημερινά πέντε-έξι ώρες ποδόσφαιρο στις αλάνες, πριν βρεθούν στην ΑΕΛ. Καμία σύγκριση δυστυχώς με τα σημερινά παιδιά που προπονούνται και αγωνίζονται το πολύ ένα πεντάωρο τη βδομάδα. Πιτσιρικάδες σκληραγωγημένοι με αντοχή και πνευμόνια, δυστυχώς μας έρχονται πλέον μόνο από έξω, με θητεία στις αλάνες της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής.
Δεύτερον, αυτά τα ακατέργαστα διαμάντια βρέθηκαν στα χέρια ενός ανθρώπου που για αυτά ήταν ταυτόχρονα, προπονητής, φιλόσοφος, γκουρού, που δίδασκε, ενέπνεε, καθοδηγούσε. Μιλάμε για τον Γιάτσεκ Γκμοχ.
Τρίτον, υπήρχε μια διοίκηση που μπορούσε να διαχειριστεί την όλη κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εκείνη την εποχή.
Τέταρτον και τελευταίο: Κόσμος από όλη τη Θεσσαλία, διψασμένος για διακρίσεις και αποφασισμένος να σπάσει το δίπολο Αθήνας -Θεσσαλονίκης. Ένας ολόκληρος λαός που κουβάλησε την ΑΕΛ στις δύσκολες στιγμές και την πήγε στην κορυφή.
Έχοντας ζήσει αυτές τις μοναδικές στιγμές ο Μιχάλης Ζιώγας, ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας, με την αδρεναλίνη στα ύψη κατά τη διάρκεια του αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ, αναφέρθηκε στη διαφορετική αντιμετώπιση που είχαν οι παίχτες μεγάλων ομάδων σε περιπτώσεις φάουλ και πέναλτι, ένα φαινόμενο διαχρονικό που ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα και που δε σημαίνει αναγκαστικά δόλο του διαιτητή ή της διοίκησης της ομάδας. Μίλησε για μια διαφορετική αντιμετώπιση «των μεγάλων» του ποδοσφαίρου έναντι «των μικρών». Είναι λογικό να πικραίνεται και αυτός και ο κόσμος στο θέαμα της πρώην «βασίλισσας» που προσπαθεί να αντιμετωπίσει στα ίσια ένα αντίπαλο όπως είναι ο ΠΑΟΚ και να χάνει τη νίκη στα τελευταία δευτερόλεπτα. Για τον ΠΑΟΚ μια ήττα για το Κύπελλο θα ήταν μια μικρή γρατσουνιά στο γόητρό του. Όμως για την ΑΕΛ θα λειτουργούσε ως μια τονωτική ένεση στο ηθικό των νέων παικτών αλλά και όλης της πόλης στη μάχη της ανόδου. Πιθανότατα ήταν μια άστοχη δήλωση (δεν ήταν μόνο ο Παναθηναϊκός στην εποχή που αναφέρθηκε) που όμως προήλθε από ένα ατυχέστατο σφύριγμα. Η Λάρισα δεν είναι τυχαία πόλη. Ευρωπαϊκές πόλεις, με περίπου ανάλογο πληθυσμό και δυναμικότητα, φιλοξενούν ομάδες όπως:
Λέστερ στην Αγγλία, Σταντάρ Λιέγης στο Βέλγιο, η Αιντχόφεν στην Ολλανδία, Σάλκε στη Γερμανία, Λιλ στη Γαλλία, Αταλάντα στην Ιταλία.
Στην ουσία αυτή η κατηγορία των ομάδων που αγωνίζονται σε σχετικά μικρές πόλεις δημιουργούν κατά καιρούς τις εκπλήξεις που συντηρούν τη μαγεία του ποδοσφαίρου, ενός αθλήματος όπου έντεκα αγωνίζονται εναντίον έντεκα και όλα είναι δυνατά. Στην πραγματικότητα, αυτό είπε ο Μιχάλης Ζιώγας, ίσως όχι με τον καλύτερο τρόπο: Αφήστε και τις μικρότερες ομάδες να παίζουν και όταν το αξίζουν να κερδίζουν. Μαζί με αυτές, κερδίζει και ανανεώνεται και το ποδόσφαιρο. Μεγάλο τμήμα του κόσμου ταυτίζεται με τα αουτσάιντερ, πανηγυρίζει όταν κερδίζουν και συνεχίζει να ελπίζει και να ζει στον πραγματικό κόσμο όπου επίσης η ζωή είναι σκληρή και πολλές φορές άδικη.