Ο κ. Αλιβιζάτος υπήρξε οξύτερός μου για τον κ. ΓΑΠ, ο οποίος ελέω «πριγκηπικής» καταγωγής ενέσκηψε πάλι ως υποψήφιος αρχηγός στο Κόμμα, που διέλυσε ο ίδιος με την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ στις αρχές του 2015, καθώς είχε προηγουμένως απωλέσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την κρισιμότερη στιγμή της πολιτικής διαδρομής του κόμματος αυτού. Πίστεψε, πως ως ΚΙΔΗΣΟ θα καταγράψει περήφανη νίκη. Η παταγώδης αποτυχία του στις εκλογές του 2015 δεν του δίδαξε τις αρετές της αυτογνωσίας και του αναστοχασμού για τα πεπραγμένα του, ακόμη από τον εξοργιστικό του προεκλογικό αγώνα του 2004. Τότε που θέλησε να κατεδαφίσει τον προκάτοχό του και που ήθελε «να τ ‘αλλάξει όλα» διαγράφοντας δέκα υποψήφιους βουλευτές του, επειδή είχαν υπογράψει την ορθότατη και δικαστικά επιβεβαιωθείσα τροπολογία Πάχτα, που τη θεώρησε ο ίδιος «σκάνδαλο». Κατά λογική αναγκαιότητα ο μέγας εξυγιαντής σφράγισε στη συνείδηση των απλών ανθρώπων την άποψη, πως το Κόμμα που ψήφιζαν για χρόνια ήταν η επιτομή της διαφθοράς. Παντού στις κοινωνίες και κατ’ επέκταση στους πολιτικούς σχηματισμούς φυτρώνουν ζιζάνια. Να τα φαντασιώνεσαι όμως ο ίδιος, για να ηρωοποιηθείς ως… ζιζανιοκτόνο, αποτελεί αυτοκτονικό ιδεασμό.
Η προεκλογική περίοδος του 2004 δεν προσέχτηκε (διόλου μάλιστα) από τα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ. Ήταν όμως οικτρή. Γι’ αυτό μένεα πνέων ο Βενιζέλος προσήλθε στο Ζάππειο με την αποσαφήνιση των εκλογικών αποτελεσμάτων, προκειμένου να δηλώσει την παρουσία του, αλλά εμμέσως πλην σαφώς την οργή του για τον Γιώργο. Εκ πάθους κινούμενος και οργίλος, καθώς τον θυμάμαι, παραγνώρισε τη δύναμη των ονομάτων στη μυθολογική μας πραγματικότητα. Αυτό του κόστισε αργότερα, όταν έθεσε υποψηφιότητα για την εκλογή Προέδρου. Διέπραξε όμως ο Γιώργος την ίδια εποχή και άλλα μεγάλα, ίσως δε μεγαλύτερα, λάθη. Ενώ ο Κώστας Σημίτης του άφησε πολύτιμη κληρονομιά την καλύτερη από ιδρύσεως του ελληνικού Κράτους κυβερνητική θητεία, καθώς «μιλούν» γι’ αυτήν όλοι οι οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες, ο Παπανδρέου ούτε καν ανέφερε κατά την προεκλογική περίοδο του 2004 και αργότερα τα επιτεύγματα Σημίτη, και τα πεπραγμένα της οκταετίας 1996-2004.
Γκάφα μεγατόνων, που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην πολιτική ζωή, καλλιέργησε τον δυστοπικό λαϊκισμό στην αυλή του Αρχηγού και συνέβαλε αποφασιστικά στη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ και την ημιδιάλυσή του το 2015. Αιτιολογώντας την καθίζηση του κινήματος μετά το 2009, θα προτάξω τρεις αιτίες. Την αδυναμία Παπανδρέου να αντιμετωπίσει ακαριαία τη χρεοκοπία του Καραμανλή (το είπε και ο Γιουνκέρ στη Μεγάλη Βρεττανία το 2014) με άμεσο διάγγελμα την επόμενη της εκλογής του για τη χαοτική οικονομική κατάσταση, που παρέλαβε. Όχι μόνο δεν το έπραξε, αλλά μοίρασε και επιδόματα 750.000.000 ευρώ από δανεικά χρήματα, αθωώνοντας στην πράξη τον υπαίτιο της καταστροφής. Πέταξε στα σκουπίδια την πολιτική βόμβα που διέθετε και έχασε πολύτιμο χρόνο, για να προσφύγει σε δανεισμό και μνημόνια συνεργασίας ανεξαρτήτως επιτυχίας τους. Την ατυχή τυχόν έκβαση της προσπάθειας δεν θα επωμιζόταν ο ίδιος και το κόμμα του. Με απλά λόγια. Απέκρυψε την αλήθεια, ή -ακόμα χειρότερα- δεν αντιλήφθηκε την έκταση της καταστροφής.
Ο δεύτερος λόγος της πολιτικής αποκαθήλωσης του μεγάλου κόμματος που ηγείτο ο ΓΑΠ, καταγράφεται ιστορικά με το όνομα Τσοχατζόπουλου. Στον 35άρη το 1974 και άεργο Τσοχατζόπουλο αυτό που έπεσε από τότε στην αντίληψή μου (καθώς τον έβλεπα απέναντι από το σπίτι μου στη Χαρ. Τρικούπη να μπαινοβγαίνει πίσω από τον Αντρέα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ) ήταν η τσάντα του αρχηγού του, που μόνιμα κρατούσε ο Άκης βαδίζοντας δίκην ορντινάντσας πάντα πίσω του. Μεγάλη προσωπικότητα ο ανεπάγγελτος και μεγαλοκλέφτης γόης και σπουδαία επιλογή του Αντρέα! Ως τρίτη αιτία της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ θεωρώ την εξαγγελία δημοψηφίσματος από τον Γιώργο για το 2ο μνημόνιο, χωρίς να θέσει προηγουμένως το κρίσιμο αυτό θέμα στο Υπουργικό του Συμβούλιο. Αν οδηγούσε τον κατά πολύ ανεύθυνο Λαό (δείτε και το «όχι» του 2015) σε δημοψήφισμα για τους όρους του 2ου μνημονιακού δανείου, η Ελλάδα σήμερα θα ήταν εκτός Ένωσης και Ευρωζώνης. Και τώρα ας δούμε κάτι σημαντικό.
Θεωρώντας πολιτικό κεφάλαιο τον ΓΑΠ οι διάδοχοί του και επιθυμώντας να διαφυλάξουν την ενότητα του ΠΑΣΟΚ απέκρυψαν το οικονομικό χάλι, στο οποίο το οδήγησε ο Αρχηγός του μεταξύ 2004-2011. Ο Σημίτης άφησε μόνον 20 εκατ. ευρώ χρέη ενός Κόμματος του 40%-43% το 2004 με μεγάλη κρατική επιχορήγηση, που ήταν ενέχυρο στις Τράπεζες μέχρι του ποσού των δόσεων. Όλα τα κόμματα κινούνται ανάλογα. Ο άλλοτε μικρός ΣΥΡΙΖΑ του 4% λόγω της κρίσης κατόρθωσε να τύχει έκπτωσης 60% για το χρέος του από την αγορά του κεντρικού κτιρίου της Κουμουνδούρου και δεν νομιμοποιείται να μιλά για τα χρέη των άλλων κομμάτων. Για χρέη του Γιώργου έχει ακόμα έναν κατανοητό λόγο να σιωπά. Λόγο όμως έχουν να μιλήσουν οι φίλοι, ψηφοφόροι και μέλη του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα τώρα, που ο πρώην δημιουργός του χρέους εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ το 2015, και το ανάγκασε ν’ αλλάξει ΑΦΜ και όνομα, ενώ ο ίδιος δραπέτευσε από το πρόβλημα, δημιουργώντας νέο κόμμα δίχως χρέη, και με τρόπο ενδεικτικό του τρόπου που σκέπτεται και ενεργεί.
Από το 2004 με χρέος του ΠΑΣΟΚ 20 εκατ. ευρώ, το 2001-2012 το χρέος έφτασε τα 130 εκατομμύρια. Υπήρξε στο μεταξύ η αλλαγή του σκιερού υγρού κτιρίου της Τρικούπη στο ανακαινισθέν και ηλιόλουστο μέγαρο της Ιπποκράτους με τις δαπάνες ανακαίνισης και το πολλαπλάσιο μίσθωμα, το πολυτελές γυμναστήριο του Προέδρου, τις ειδικές βιοκλιματικές προδιαγραφές και το εξοδολόγιο (ή όχι) μιας σκιώδους Σοσιαλιστικής Διεθνούς που όπως φαίνεται (ας δούμε τα πορίσματα των ελεγκτών) χρηματοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ για χάρη του Προέδρου της και Προέδρου του. Υπήρξαν τα ετήσια θερινά συμπόσια της Σύμης, που δεν γίνονταν στη Σύμη, αλλά σε διαφορετικά νησιά κάθε χρόνο με τις φιλοξενίες των συμμετεχόντων και που προφανώς (ας διαψευστούμε από τα πορίσματα) χρηματοδοτούσε η Ιπποκράτους. Ήταν και η αμεριμνησία του Γιώργου, ο οποίος δεν πήρε μεν στην κατοχή του τα λεφτά, αλλά είχε την απεριόριστη χρήση τους.
Η πολιτική τραγωδία του κινήματος αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι συνέπεσαν η προφυλάκιση του Άκη και τα δύο μνημόνια με τον θόρυβο των οικονομικών αποτελεσμάτων της περιόδου 2004-2011-2012 (έχουν αποκρυβεί), όταν ο Βενιζέλος πήρε στα χέρια του τις πέντε εκθέσεις ισάριθμων εταιρειών ορκωτών λογιστών. Γράφτηκε πως «υποτίθεται ότι έκτοτε τα πορίσματα βρίσκονται στη διάθεση των αρμόδιων Εισαγγελικών Αρχών». (Γιάννης Σιδέρης στο www.liberal.gr της 31.10.21). Δεν το γνωρίζω. Αυτό που θυμάμαι και το ανέσυρα από το αρχείο μου, είναι η ρήση του Βενιζέλου, όταν ο Παπανδρέου ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ: Το ΠΑΣΟΚ σηκώνει τεράστια βάρη και έρχεται ο άνθρωπος που ήταν Πρόεδρος και λέει: «Χαίρετε, εγώ κάνω ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, εσείς μείνετε με το ΠΑΣΟΚ με τα χρέη».
Αυτά είπε ο Βαγγέλης, που έδιωξε η Φώφη και σιωπά ο Σημίτης που έδιωξε ο Γιώργος. Οι άνθρωποι είναι πολιτικοί άντρες και έχουν τα δικά τους προτάγματα. Ο γράφων ιδιωτεύει και γι’ αυτό διατυπώνει προς όσους προσέλθουν στην κάλπη του Δεκεμβρίου -να ψηφίσουν αρχηγό του προτιμητέου γι’ αυτούς πολιτικού φορέα- ένα ρητορικό ερώτημα: Ο Γεώργιος Παπανδρέου πρέπει να εκλεγεί από νοήμον κοινό Αρχηγός Κόμματος που το συνέτριψε οικονομικά και διέλυσε πολιτικά; Εάν ναι, όσοι τον υπερψηφίσουν υπογράφουν -κατά την κρίση του γράφοντος- τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού του θανάτου. Οχι του Παπανδρέου, αλλά του ΠΑΣΟΚ. Φυσικά και το μπορείτε. Στην Ελλάδα είμαστε.
Από τον Απόστολο Βλιτσάκη,
δικηγόρο
