Του Κ. Γκιάστα
Πόσοι παίκτες φόρεσαν αυτή τη βυσσινί φανέλα; Εκατοντάδες μέσα σε 50 ολόκληρα χρόνια. Ένας όμως έμεινε στην ιστορία για την παρορμητικότητά του και τον ασυγκράτητο χαρακτήρα του. Ο αθλητής που χωρίς... κόκκαλα στη γλώσσα μας μίλησε για τη δική του ΑΕΛ.
Μας τα είπε όλα. Ασταμάτητος. Για δράκουλες, βομβαρδισμούς Ισραηλινών, υπερατλαντικές μεταγραφές, σίδερα στα κράσπεδα, προέδρους με μπράβους, λάθη και πάθη. Όλα γύρω από μια ασπρόμαυρη μπάλα. Μας μίλησε ακόμα για τον Αθανάσιο Διάκο. «Μα έχουν αυτά σχέση με την ΑΕΛ;» Αναρωτηθήκαμε και εμείς έχουν και παραέχουν. Απολαύστε τον έναν και μοναδικό «Τσίτσοοοο!!!!», τον φωνάζει ένας περαστικός «Γεια σου ρε παικταρά μου». Ναι, πρόκειται για τον αγαπητό σε όλους τους Λαρισαίους, Νίκο Αργυρούλη.
"Αλήθεια γιατί σε λένε Τσίτσο;" και το κουβάρι των αναμνήσεων ξεκίνησε να ξετυλίγεται γλυκά. «Ήμουν ψηλός και αδύνατος. Υπήρχαν δύο Ιταλοί ηθοποιοί εκείνη την εποχή ο Τσίτσο και ο Φράνκο. Εγώ έμοιαζα στον Τσίτσο. Με «βάφτισε» ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Σημαντήρης και έμεινε μέχρι τώρα. Πάντως μ’ αρέσει» και μπαίνουμε στην προσωπική του πορεία μέχρι να φτάσει στην ΑΕΛ. «Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο το 1969. Στα 17 μου χρόνια πήγα σε ομάδα στον Τύρναβο. Έμεινα για ένα χρόνο και «σταθμός» για μένα ήταν ο Γιώργος Χουλιαρόπουλος. Παράλληλα, έπαιζα και στη μικτή της ΕΠΣΛ. Την επόμενη χρονιά ο Καντώνιας έκανε μια σπουδαία αρχή στην ΑΕΛ. Πήρε παίκτες όπως Σιαβάλας, ο Τσάτσος από τον Αμπελώνα, ο Ντελόπουλος, ο Θώμος, ο Παγκαρλιώτας, ο Λέλης, ο Αργυρίου. Τα ¾ ήμασταν Λαρισαίοι. Μετά ήρθαν και οι παλιοί Ρακιντζόγλου, Σαμαντήρης. Ήρθα με προσωπική ευθύνη του Δημήτρη Πανταζή του συμπαίκτη που με έπεισε να ’ρθω στη Λάρισα. Τότε προπονητής ήταν ο Χρήστος Κλέτσας και πρόεδρος ο Αντώνης Καντώνιας».
Και έμεινε για 12 ολόκληρα χρόνια. «Το ποδόσφαιρο άλλαξε. Πώς είναι ο δράκουλας στα καρπάθια όρη που είναι καρφωμένος. Έπρεπε κάποιος να βρεθεί για να ξεκαρφώσει για να σηκωθεί. Έτσι και με τα δελτία. Αν ζούσε ο ποδοσφαιριστής και μπορούσε να αλλάξει ομάδα θα έφευγε...Έτσι τα κάρφωναν τα δελτία».
Όμως δεν πέρασε άσχημα. Δύο άνοδοι, ένας τελικός κυπέλλου και ήταν μέλος της ομάδας από την οποία μπήκαν τα θεμέλια. «Οι βάσεις για τη μεγάλη ομάδα της ΑΕΛ εκτιμώ πως άρχισαν να μπαίνουν από το 1976. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Τουρλακόπουλο. Στην ομάδα βρίσκονταν οι: Λιάπης, Θώδης, Μπουντόλος, Δράμαλης, Παραφέστας, Αργυρούλης και αυτός ήταν ο καλός κορμός. Μεγάλη προσπάθεια έγινε και από τον Καρέλια σε όλα τα επίπεδα».
Ο «Τσίτσο» ήταν και ο πρώτος παίκτης που έφυγε από τη Λάρισα για το εξωτερικό. «Το καλοκαίρι του 1976 έφυγα για το Μόντρεαλ. Έκανα συμβόλαιο για 3.5 μήνες. Έπαιζα χαφ και εκεί με έβαλαν σέντερ μπακ. Μίλερ του Ολυμπιακού, Σταθόπουλος και Βεντούρης της ΑΕΚ. Τότε έκαναν επιδρομή οι Ισραηλινοί και ισοπέδωσαν τον Λίβανο, δεν ήρθε ένας στόπερ από τον Λίβανο και έπρεπε να παίξω εγώ. Όταν γύρισα το είπα στον Γεωργιάδη. Δεν με έβαζε και το έκανε για πρώτη φορά σε ένα νυχτερινό ματς με την Ανθούπολη και δεν ξαναβγήκα».
Η αγωνιστική του πορεία άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Όμως αυτός προσπαθούσε να μην χάνει χρόνο καθώς τότε το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό. «Το καλοκαίρι ήμουν σιδεράς. Τα τεντώναμε τα σίδερα στο κράσπεδο και τα κουβαλούσαμε όλη τη Λογιωτάτου από την Καραθάνου μέχρι τα Γυμνάσια».
Όμως σαν άλλος... δράκουλας, ο Νίκος Αργυρούλης άφησε τη Λάρισα και όχι τα Καρπάθια στα 31 του και βρέθηκε στον Πειραιά για λογαριασμό του Ολυμπιακού. «Το καλοκαίρι του 1982 έφυγα για τον Ολυμπιακό σαν μεταγραφή. Η ΑΕΛ τότε πήρε 3.500.000 δραχμές. Ήταν η πρώτη μεγάλη μεταγραφή από την οποία η ομάδα καρπώθηκε χρήματα. Είχε φύγει και ο Λέλης δέκα χρόνια νωρίτερα και πήγε στην ΑΕΚ».
Μας μίλησε και για διοικητικούς του τότε και του σήμερα: «Η διαφορά του τότε με το σήμερα όσον αφορά στους διοικητικούς είναι το γεγονός πως οι πρόεδροι είχαν κοινωνικότητα και ευαισθησία απέναντι σε όλη την πόλη και τους φιλάθλους. Δεν είναι δυνατόν οι πρόεδροι να κυκλοφορούν με μπράβους. Μπορεί να μου πει ακόμα και ο σημερινός πρόεδρος της ΑΕΛ γιατί κυκλοφορεί με μπράβους; Εγώ γιατί δεν έχω μπράβους; Αν είσαι μάγκας κανένας δεν σε πειράζει».
Συνεχίζοντας αναφέρθηκε και στον κ. Πηλαδάκη: «Έκανε ένα μεγάλο λάθος. Έπρεπε να βάλει τον Παραφέστα πρόεδρο και τον Αλεξούλη στους μικρούς. Τον Μίμη τον Τσακμακίδη έπρεπε να τον βάλει ακόμα πιο μπροστά σε ρόλο. Να βάλει ανθρώπους «ασπίδες». Επίσης δεν ανοίχτηκε. Πήγαινε σε κάτι μαγαζιά σαν να κρυβόταν από τον κόσμο. Ήταν αντικοινωνικός. Πέρασαν πεντακόσια παιδιά από τα τμήματα υποδομής και δεν έπαιξε κανένας. Τίποτα δεν πρόσεξε στις ακαδημίες. Από ξένο δεν πήραμε λεφτά σαν ΑΕΛ. Μόνο από τον Λαρισαίο τον Γκαλίτσιο πήρε η ΑΕΛ λεφτά όλα αυτά τα χρόνια».
Κλείνοντας κατέθεσε και ένα παράπονο: «Είναι ανεπίτρεπτο τα γραφεία της ΠΑΕ, κυρίως της περασμένης διοίκησης να μην υπάρχουν φωτογραφίες από το ένδοξο παρελθόν της ΑΕΛ. Στα σχολεία βλέπεις πως έχουν πάνω από τον πίνακα τον Διάκο και τον Κολοκοτρώνη. Στη Λάρισα σε όλα τα στέκια και ειδικά στα γραφεία της ομάδας, πρέπει να έχουν φωτογραφίες των δοξασμένων αυτών χρόνων».
*Η ΑΕΛ θα ξαναγίνει μεγάλη, Τσίτσο;
-Ναι, αν το αποφασίσει ένας πρόεδρος για να πάει κόντρα στο ρεύμα. Να μπορέσει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να τη στήσει από την αρχή. Με παίκτες από τον αστείρευτο κάμπο μας. Να κοιτάξει τη Λάρισα γιατί αυτή η πόλη είναι ευνοούμενη από τον ίδιο τον θεό.
