«Μαμά βλέπουμε στις φωτογραφίες σου ότι ήσουν αθλήτρια, γιατί δεν τρέχεις μαζί μας, γιατί δεν κολυμπάς, ...», τα δύο ερωτήματα του 6,5 ετών Λευτέρη και της 3χρονης σήμερα Τζίνας κάνουν την πρώην πρωταθλήτρια Ελλάδας στην κολύμβηση Βέρα Γεωργάκη να συγκινείται και να μας εξιστορεί πώς από ένα ιατρικό λάθος, όπως τόνισε, κατέληξε να μην μπορεί να χαρεί όπως θέλει την οικογένειά της και τη μεγάλη της αγάπη τον αθλητισμό.
Η Βέρα Γεωργάκη, ως πρωταθλήτρια κολύμβησης, δεν το βάζει κάτω αλλά με κίνητρο τη μεγάλη αγάπη για την οικογένειά της και τον αθλητισμό , συνεχίζει να δίνει έναν ακόμα αγώνα και μιλάει για την περιπέτειά της για πρώτη φορά, έχοντας δικαιωθεί πρωτόδικα δικαστικά, με την καταδίκη αγγειοχειρουργού, που με το λάθος του, όπως υποστηρίζει της άλλαξε τη ζωή και την καθημερινότητά της.
Και ο λόγος που μας παραχωρεί αυτήν τη συνέντευξη είναι όπως μας λέει: «Μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία κατάλαβα ότι τα δεδομένα στη ζωή κάποιου μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την υγεία. Είναι το πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο όμως δεν είναι δεδομένο. Δεν υπάρχει χειρουργείο απλό, ρουτίνας, για αυτό τον λόγο η επιλογή του γιατρού δεν θα πρέπει να γίνεται επιπόλαια και βιαστικά, γιατί είναι ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστευόμαστε τη ζωή μας. Ένας γιατρός, κατά τη γνώμη μου, πέραν της επιστημονικής του κατάρτισης, θα πρέπει να διαθέτει και ηθικές αξίες και να ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη προσέγγιση του ασθενούς. Ο αγγειοχειρουργός, που λόγω του ιατρικού του λάθους προκάλεσε μεγάλη και μόνιμη βλάβη στο πόδι μου, δεν κατέβαλε έπειτα καμία προσπάθεια επικοινωνίας, δεν ενδιαφέρθηκε για την εξέλιξη της αποκατάστασης της υγείας μου, σε πλήρη αντίθεση με τον καθηγητή ορθοπαιδικό κ. Κωνσταντίνο Μαλίζο, ο οποίος ανέλαβε να πραγματοποιήσει μια εξαιρετικά δύσκολη επανορθωτική επέμβαση, και στον οποίο οφείλω αποκλειστικά το ότι σήμερα μπορώ και περπατώ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν και είναι δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα, και θα του είμαι ευγνώμων για όσο ζω».
Και η αθλήτρια που έγραψε ιστορία στη λαρισινή κολύμβηση αρχίζει να μας εξιστορεί την περιπέτειά της: «Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στο δεύτερο παιδί μου εμφάνισα κιρσούς στο δεξί μου πόδι, οπότε και απευθύνθηκα σε έναν αγγειοχειρουργό, ο οποίος μετά από κάποιες συνεδρίες και δεδομένου ότι το πρόβλημα παρέμενε, μου πρότεινε τη χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος. Μου μίλησε τότε για ένα χειρουργείο απλό, πολύ σύντομης διάρκειας μετά το οποίο θα επανερχόμουν αμέσως στην καθημερινότητά μου, γι’ αυτόν το λόγο δεν αμφιταλαντεύτηκα καθόλου σχετικά με την επέμβαση, προχώρησα άμεσα σε αυτήν χωρίς να αναζητήσω κάποια άλλη ιατρική γνώμη, κάτι που αποδείχθηκε και μοιραίο εκ του αποτελέσματος.
Η σκέψη της επιστρέφει στις 30/10/2017, όταν διενεργήθηκε η επέμβαση κιρσεκτομής, όπου έγινε και το μεγάλο ιατρικό λάθος, η αφαίρεση του περονιαίου νεύρου του ποδιού της, που είχε ως αποτέλεσμα την παράλυσή του.
«Όταν συνήλθα από τη μέθη (σ.σ. αναισθησία) διαπίστωσα ότι το πόδι μου είχε νεκρώσει.
Προσπάθησα να τηλεφωνήσω στο γιατρό που με χειρούργησε, ο οποίος είχε αποχωρήσει προτού ελέγξει πλήρως τα αποτελέσματα της επέμβασης που έκανε, αλλά δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά μου. Όταν κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί του και του ανέφερα τα συμπτώματα, ήρθε να δει τι συμβαίνει και μου είπε ότι πρόκειται προφανώς για πάρεση του περονιαίου νεύρου, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει αν δύναται ο ίδιος να αποκαταστήσει τη ζημία.
Άμεσα μεταφέρθηκα στο Π.Γ.Ν. Λάρισας, με ασθενοφόρο της κλινικής στην οποία πραγματοποιήθηκε η επέμβαση κιρσεκτομής, όπου και εξετάστηκα από τον Διευθυντή της Ορθοπαιδικής Κλινικής καθηγητή κ. Κωνσταντίνο Μαλίζο, ο οποίος διαπίστωσε πάρεση του περονιαίου νεύρου και πλήρη παράλυση του ποδιού μου, οπότε και προγραμματίστηκε άμεσα χειρουργείο αποκατάστασης της βλάβης. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου διαπιστώθηκε πλήρης διατομή του περονιαίου νεύρου του ποδιού μου, η οποία προκλήθηκε δια εξελκυσμού κατά τη διάρκεια της κιρσεκτομής. Λόγω του μεγάλου μεγέθους της βλάβης κρίθηκε αδύνατη η αποκατάσταση με νευρικό μόσχευμα, και αποφασίστηκε η επέμβαση της τενοντομεταφοράς, η οποία ήταν η μοναδική, ποιοτικά και χρονικά, αποτελεσματική λύση. Δυστυχώς η ζημία που μου προκλήθηκε ήταν αδύνατο να αποκατασταθεί πλήρως, γι’ αυτό και δεν θα μπορέσω ποτέ να έχω πλήρη κίνηση του ποδιού μου.
*Η ζωή σου από τότε άλλαξε ολοκληρωτικά...
«Πέραν του γεγονότος ότι η περίοδος ακριβώς μετά την επέμβαση ήταν για μένα εφιαλτική, η ζωή και η καθημερινότητά μου άλλαξαν ριζικά. Η βλάβη που μου προκλήθηκε είναι πολύ μεγάλη και μόνιμη, έχω απώλειες σοβαρές και μη αναστρέψιμες, αλλά αυτό που μου στοιχίζει περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να συμμετέχω όπως πριν στις δραστηριότητες των παιδιών μου, στο καθημερινό τους παιχνίδι, και στην ερώτησή τους «γιατί δεν τρέχεις μαζί μας», η απάντηση είναι γνωστή πλέον σε όλους μας, και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, δυστυχώς. Να αθληθώ, επίσης, δεν μπορώ με τον τρόπο που πάντα το έκανα, αντιθέτως θα πρέπει εφ’ όρου ζωής να ακολουθώ ειδικό ασκησιολόγιο προκειμένου να συντηρώ το πόδι μου, δεδομένου ότι ο τρόπος βάδισής μου είναι πλέον εντελώς διαφορετικός. Θέλω να πιστεύω όμως ότι θα έχω τελικά την καλύτερη δυνατή αποκατάσταση.
*Πάντως θα είσαι πιο κοντά στα παιδιά σου τώρα...
«Είμαι και πάντα θα είμαι, για μένα ήταν το σημαντικότερο κίνητρο να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να σταθώ ξανά στα πόδια μου, και ευχαριστώ τον άντρα μου και την οικογένειά μου που ήταν δίπλα μου συνεχώς και με στηρίξανε σε όλη αυτή τη δοκιμασία».
*Πώς αισθάνεσαι μετά την απόφαση του Δικαστηρίου και πόσο σε επηρέασε η περιπέτεια της υγείας σου στη δουλειά σου;
«Αυτό που είχε σημασία για μένα ήταν να αποδοθεί δικαιοσύνη, και αυτό έγινε, ο γιατρός που μου προκάλεσε όλη αυτή τη ζημιά καταδικάστηκε.
Σχετικά με τη δουλειά μου, αντιλαμβάνομαι πλέον, μετά από όλα αυτά, πόσο σημαντικό ήταν που είχα διοριστεί και αποκατασταθεί επαγγελματικά προ του συμβάντος (σ.σ. νομικός, υπάλληλος στο δικαστικό τμήμα της εφορίας), δεδομένου ότι η επόμενη μέρα για μένα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη αν ήμουν στο ελεύθερο επάγγελμα ή αν ήμουν άνεργη.
Ένα σοβαρό ιατρικό λάθος μπορεί να καταστήσει έναν άνθρωπο ανίκανο να εργαστεί, να κυνηγήσει τα όνειρά του, να χαρεί τα παιδιά του και την οικογένειά του, να ασχοληθεί με τα χόμπι του, να ζήσει δηλαδή μια φυσιολογική ζωή. Οι δύσκολες καταστάσεις, ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ανατρέπουν τα δεδομένα μας και αλλάζουν την καθημερινότητά μας, μας κάνουν να αναθεωρoύμε πολλά πράγματα, και μας θυμίζουν ότι η ζωή είναι ένας αγώνας συνεχής, δύσκολος αρκετές φορές, πλην όμως υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αξίζει κάποιος να μην εγκαταλείπει, αλλά να προσπαθεί, με πίστη και υπομονή».
Η Βέρα Γεωργάκη έχοντας το πείσμα του πρωταθλητισμού θεωρεί ότι θα κερδίσει και την καινούργια πρόκληση της ζωής της που είναι η μεγαλύτερη δυνατόν αποκατάσταση της ζημιάς που υπέστη. Και επειδή ξέρει να «κολυμπάει» καλά και στα βαθιά, πιστεύει ότι και αυτή τη φορά θα βγει νικήτρια.
Του Σωτ. Κέλλα
Φωτ.: Αλεξ. Παπαγεωργίου
