Ο Αλέκος είχε πείρα από διοίκηση σωματείου. Εγώ γνώριζα καλά το δυναμικό των νέ-ων παιδιών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη «μαγιά» της ομάδας, γιατί τα απογεύματα προπονούμασταν στο Γυμναστήριο, τους έβλεπα, είχαμε γνωριστεί με αμοιβαίες συμπάθειες και ήξερα ότι υπήρχαν αυτοφυή ελεύθερα ταλέντα τα οποία για διάφορους λόγους δεν ήθελαν να εγγραφούν στον Γυμναστικό.
Από εδώ και πέρα αρχίζει μια προσπάθεια μεγάλη. Από κάποια δημοσιεύματα, που παραλείπουν εκείνα τα χρόνια, φαίνεται σαν να ξεπήδησε μια ΕΑΛ διά παρθενογενέσεως από το μηδέν, χωρίς ανθρώπους, αφελώς σαν φυσικό φαινόμενο. Όχι μόνο δεν γίνονται έτσι τα πράγματα αλλά χρειάζεται επίπονη προσπάθεια, τόσο απαιτητική, ώστε ζητά να δουλέψουν άνθρωποι και να δώσουν τον εαυτό τους για χρόνια στην υπόθεση αυτή. Τότε σκεφθήκαμε να προχωρήσουμε προς την εξής κατεύθυνση. Από το 1963 ο «παππούς» Σακελλαρίου είχε ξεκινήσει τις ενέργειες για τη δημιουργία ενός νέου συλλόγου με τίτλο «Ένωσις Αθλοπαιδιών Λαρίσης». Συγκροτήθηκε ένα συμβούλιο με πρόεδρο τον Ν. Σακελλαρίου και αντιπρόεδρο τον Βάσο Καλογιάννη. Τον Μάιο του 1966 η τότε αρμόδια αθλητική αρχή με το όνομα «Νομαρχιακό Συμβούλιο Εξωτερικής Σωμ. Αγωγής» απέρριψε την αίτηση της ΕΑΛ για έγκριση της ιδρύσεώς της. Διαμαρτυρόμενο το συμβούλιο θεωρεί ακατανόητη την απόφαση και προβάλλει ότι: «αι αθλοπαιδιαί εις τας οποίας και μόνον αποσκοπεί το εν λόγω Σωματείον, δεν καλλιεργούνται εις την πόλιν μας από του έτους 1963 τελούσαι εν νεκρώσει». Δεκέμβριο του έτους αυτού αναγνωρίζεται από το Πρωτοδικείο Λάρισας και το 1967 η ΓΓ Αθλητισμού γνωστοποιεί στη Νομαρχία ότι: «το εν λόγω Σωματείον ενομιμοποιήθη έναντι της καθ' ημάς Γεν. Γραμματείας». Διαδικασίες επί διαδικασιών από τις οποίες κυοφορήθηκε και τελικά είδε το φως ένας αθλητικός σύλλογος νομικά πλήρης και ταυτόχρονα ανύπαρκτος επί της ουσίας, χωρίς ούτε ένα αθλητή..
Εν τω μεταξύ είχαμε ξεκινήσει τη δική μας πορεία και τις επαφές με υποψήφιους αθλητές. Μαθαίνοντας τις εξελίξεις αυτές και γνωρίζοντας ότι το συμβούλιο αυτό ήταν μια προσωρινή κατάσταση, ήρθαμε σε επαφή με τον αγαπητό κύριο Νίκο, ο οποίος ήταν εκείνος που θα μετέτρεπε το νεκρό γράμμα σε ζωντανό σωματείο και του γνωστοποιήσαμε την πρόθεσή μας να αναμειχθούμε στα διοικητικά και να αναλάβουμε ευθύνες. Χάρηκε ιδιαίτερα, γιατί άλλωστε μας γνώριζε καλά και δεν συζητούσε χωρίς βάση. Όμως εμείς οι δύο με τον Αλέκο δεν σκοπεύαμε να συνεχίσουμε εξαρτημένοι από κάτι προηγούμενο αλλά να ξεκινήσουμε από την αρχή με τις δικές μας ιδέες. Έμενε το δυσάρεστο μέρος, να γνωστοποιήσουμε στον «κύριο Νίκο» αυτή τη διαφωνία και ο κλήρος αναγκαστικά έπεσε επάνω μου, αφού ήμουν ο συνδετικός κρίκος. Παίρνοντας μαζί τον Μίμη Τσουγένη τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του. Γεμάτος ενθουσιασμό μας ανέλυε διάφορα σχέδια αλλά κάποια στιγμή, πολύ δυσάρεστη για μένα, ζήτησα το λόγο και του ανακοίνωσα ότι η δική μας θέση ήταν να αναλάβουμε μόνοι μας. Σάστισε για λίγο και μετά σκεπτικός είπε: «Καλά, Τέλη». Μόνο με μια φράση πρόσφερε όλη την μέχρι τότε προσπάθεια σε μας. Ήταν τιμή για μας η στάση του αλλά ακόμα μου έρχεται το ερώτημα, μήπως φανήκαμε αχάριστοι στον εργάτη αυτό του αθλητισμού που μας στήριξε και στη συνέχεια. Πάντως μετά την ψήφο εμπιστοσύνης προχωρήσαμε σε ανοιχτό έδαφος. Αλλάξαμε και τα χρώματα της ομάδας σε μπλε και κόκκινο, ενώ ο «παππούς» Νίκος είχε κατά νουν ένα «τριανταφυλλί».
Χωρίς να έχει ακόμα γίνει δεκτό το σωματείο και εγγραφεί στη δύναμη της Ομοσπονδίας, από καιρό συγκεντρώναμε τα πρώτα παιδιά και αρχίσαμε και προπονήσεις. Είχαμε εν τω μεταξύ αποκτήσει ως πόλη μέσα στο Γυμναστήριο ένα γήπεδο με δάπεδο στρωμένο με κάποιο μείγμα ασφάλτου και αυτό ήταν ένα όνειρο για μας. Τα παιδιά που προσήλθαν πρώτα ήταν μεν αυτοφυή ταλέντα αλλά έπρεπε να διδαχθούν και στοιχεία ατομικής κατάρτισης, το ομαδικό παιχνίδι με τα απλά αρχικά: ζώνη, αιφνιδιασμό, ένα ή δύο φορ, κομπίνες απλές κλπ. του τότε. Ο γράφων ως έμπειρος πλέον ανέλαβε και τις προπονήσεις. Η ανταπόκριση ήταν απροόπτως πέραν κάθε προσδοκίας. Εκτός από την αρχική «μαγιά», Θ. Χαρισούλη, Δ. Τσουγένη, Στ. Γρηγορίου, Ι. Ρεμπάκη, Γ. Ναούμ και τον παλαίμαχο του «Αριστέα» Ε. Παπαϊωάννου, πολλοί άλλοι και σταματώ αναγκαστικά παραλείποντας εξαίρετα άτομα, αναφέροντας σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα τους τον Τάσο Τσουγένη, τους αδελφούς Μηλιώνη και αδικώντας πολλά άλλα εξίσου άξια.
Δεν ξεκινήσαμε με σκοπό να στήσουμε μόνο ένα σύλλογο που θα ωθήσει προς τα πάνω το άθλημα και να κάνει νίκες. Θεμιτός και άξιος σκοπός. Στοχεύαμε πολύ ψηλότερα με την νεανική μας ορμή και θεωρία. Ο σύλλογος αυτός να είναι υπόδειγμα ήθους. Παρακολουθούσε τους εγγραφόμενους, ενδιαφερόμενος όχι μόνο για την απόδοσή τους αλλά και για τη συμπεριφορά τους, τις σχέσεις με τους συναθλητές τους, ακόμα και για την πρόοδο στα μαθήματά τους. Αυτό όμως συνοδεύονταν από τις ανθρώπινες σχέσεις και επαφές, αλλιώς θα κινδύνευε να ξεπέσει σε μια σειρά αστυνομικών μέτρων που δεν ταίριαζε σε μια οικογένεια σαν την ΕΑΛ. Εννοείται ότι μέσα στον αγώνα απαιτούσε απόλυτο ήθος και πριν από κάθε συνάντηση προσέφερε μια ανθοδέσμη στους αντιπάλους, με την πεποίθηση ότι οι αντίπαλοι είναι ταυτόχρονα και συνεργάτες στην υπόθεση του λαρισαϊκού αθλητισμού και ειδικότερα του αθλήματος του μπάσκετ. Ίσως παρουσιάζοντας αυτά να ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποτεθεί ότι μεγαλοποιούνται τα πράγματα από τον γράφοντα, σύνηθες στα αθλητικά, όμως αντίθετα και η αδικία να μειωθούν καλές προσπάθειες. Αν αυτά φαίνονται σήμερα σαν προϊόντα υπερβολής και ολίγον φαντασίας, τότε ήταν κάτι υπαρκτό και πρωτοφανές. Εκπληκτικό γεγονός ήταν η ανταπόκριση των παιδιών της ΕΑΛ. Αν και δεν ήμασταν παραπάνω από δέκα, έντεκα χρόνια πιο μεγάλοι, μας αντιμετώπιζαν με τόσο σεβασμό που φαινόμασταν πολύ μεγαλύτεροι. Αν έβλεπαν κάποιον που δεν ταίριαζε με την ιδεολογία της ομάδας και ανακάτευε αυτά που θεωρούσαν ανάρμοστα, τον απομόνωναν και συνέβη, όταν απομακρύναμε ένα δύο άτομα που ήλθαν με τέτοιες συνήθειες, να εκφράσουν την ικανο-ποίησή τους για τον σύλλογο και να διαδώσουν στους οικείους τους και στα σχολεία τους ότι εδώ υπάρχει μια νέα αντίληψη, μια άλλη αθλητική συμπεριφορά. Και ας μη φανταστεί κανείς ότι ήταν «παιδάκια». Αγωνίστηκαν για την ομάδα τους μ΄αυτό τον τρόπο, γιατί υπερασπίζονταν κάτι που το θεωρούσαν και δικό τους. Ήταν συνδημιουργοί της ΕΑΛ. Ήλθαμε τόσο κοντά, ώστε μεταξύ τους και με εμάς έγιναν το επιδιωκόμενο, μια οικογένεια. Αυτό δεν έγινε μόνο με την τακτική του συλλόγου αλλά μπορεί να λεχθεί χωρίς ενδοιασμό ότι έγινε χάρη στην καλή πάστα αυτών των παιδιών που έκανε, όταν πέρασαν τα χρόνια και ξεχάστηκαν οι αθλητικές λεπτομέρειες, να μείνουν ζωντανές οι θερμές ανθρώπινες σχέσεις, για μας μοναδικές. Όταν περνούν τα χρόνια, δυστυχώς φέρνουν και απώλειες που πόνεσαν ολόκληρη την οικογένεια της ΕΑΛ που υπάρχει από τότε αναλλοίωτη.
Παράλληλα προχωρούσαν και οι διαδικασίες. Στις 9/2/68 ο κ. Νίκος Σακελλαρίου υπέβαλε προς τον αντιπρόεδρο Βάσο Καλογιάννη την παραίτησή του. Στις 4/6/68 το σωματείο εγγράφεται στον Ομοσπονδία (ΕΟΑΠ), αφού έστειλε όλα τα έγγραφα και εσωκλείοντας «δραχμάς διακοσίας εις χαρτονόμισμα, τέλος ταύτας δικαιώματος εγγραφής εις την δύναμιν της Ομοσπονδίας» με όλες τις δασείες και περισπωμένες, και στις 16/6/68, αφού περάσαμε την πύλη της Ομοσπονδίας προχωρήσαμε σε εκλογές νέου διοικητικού συμβουλίου. Προηγουμένως με τον Αλέκο προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα για το θέμα αυτό. Ημασταν στο 1968 και φοβόμασταν μήπως λόγω της νεαρής ηλικίας μας παραγκωνιζόμαστε από ισχυρότερους παράγοντες. Σκεφθήκαμε να προτείνουμε τη θέση του προέδρου σε κάποιον με παρουσία στην πόλη της Λάρισας. Από κάποια γνωριμία που προϋπήρχε αποφασίσαμε και επισκεφθήκαμε στο γραφείο του τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της «Λαρισαϊκής» Χρ. Γουμενόπουλο. Μας διευκρίνισε ότι εκτιμά την πρότασή μας αλλά ο ίδιος δεν διαθέτει τον χρόνο που απαιτείται. Αναλάβαμε απέναντί του την υποχρέωση να διαχειριστούμε εμείς όλες τις υποθέσεις και να τον κρατούμε ενήμερο. Έτσι έκλεισε η συμφωνία και η ΕΑΛ απέκτησε τον πρώτο της πρόεδρο. Ταυτόχρονα στον κύκλο των φίλων και γνωστών κοινωνικά είχαν εμφανιστεί άτομα με διάθεση να συμμετάσχουν, με τους οποίους είχαμε ήδη επαφές για το θέμα. Από τους πρώτους ο Σπ. Μπαρμπούτης, Θ. Ματίκας, Δ. Παγώνης. Από όλους εμάς απαρτίσθηκε το νέο συμβούλιο και τον Κ. Κατή εκ του προηγουμένου, με πρόεδρο τον Χρ. Γουμενόπουλο, σύνολο επτά. Το νέο συμβούλιο έστειλε και κατάλογο των αθλητών του, που μέχρι τότε δεν υπήρχαν, για να εκδοθούν τα δελτία τους. Έχουμε αναφέρει μερικά ονόματα. Διασκεδαστική ήταν η περίπτωση του Στ. Γρηγορίου ο οποίος είχε υπογράψει στον ΓΣΛ και όχι μόνο μια φορά αλλά εκεί κάποιος έχανε τα δελτία του, ειδικά του Στέλιου. Το τελευταίο βρέθηκε στο δρόμο και το πήγε η Ασφάλεια στο σπίτι προς μεγάλη τρομάρα της μητέρας του.
Ο νέος σύλλογος έπρεπε να έχει και οικονομικά αλλά δεν είχε. Η κατάσταση τραγική. Στο χρονικό αυτό σημείο δεν είχε επιχορήγηση, δεν είχε οργανώσει ακόμα ταμείο με συνδρομές και βρισκόταν στο μηδέν. Σπόνσορες κλπ σημερινά ισχύοντα, τότε απλά δεν ίσχυαν. Ο Ν. Σακελλαρίου είχε ετοιμάσει σε κάποιο τενεκετζίδικο, τετράγωνα κομμάτια με κενό το όνομα της ομάδας και τους αριθμούς. Με κάτι ψιλά αγοράστηκαν άσπρες φανέλες, βάφτηκαν κόκκινες και περάστηκαν μπροστά το όνομα και πίσω οι αριθμοί με λαδομπογιά. Όμως υπήρχαν καλές εξελίξεις. Ο νέος επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής Α. Θεμελής μας δέχτηκε και δέχτηκε να μας παραχωρήσει μια αίθουσα στο Γυμναστήριο για αποδυτήρια: «Αλλά πρέπει να δώσω και μία στον Γυμναστικό απέναντι»-«Μα φυσικά» είπαμε, και αυτό κι αν ήταν νέο. Πανηγυρισμός. Παράλληλα ο πρόεδρος του ΓΣΛ Σολωμός, με δύναμη τότε, κατάφερε να στήσει κολώνες όμοιες με τη ΔΕΗ και να πάρει ρεύμα, οπότε μπορούσαμε να κάνουμε προπονήσεις και αγώνες το βράδυ. Ο Θ. Ματίκας έπεισε κάποιους που είχαν τη δυνατότητα και κατασκεύασαν μια κερκίδα με λίγους αναβαθμούς και τότε πια αισθανθήκαμε ότι δεν είμαστε υπανάπτυκτοι.
Ήρθαν και άλλα ευχάριστα γεγονότα. Μέχρι στιγμής προσπαθούσαμε να κλείνουμε κάποιον αγώνα, για να περνάμε από τη θεωρία της προπόνησης σε μάχιμη φάση και να ζωογονείται το ενδιαφέρον των αθλητών και των φιλάθλων. Με τον Γυμναστικό δεν ήταν δυνατόν να παίζουμε συνέχεια. Κλείναμε με όποιον μπορούσε να σχηματίσει μια ομάδα με τη Νίκη Βόλου, με αεροπορία, με φοιτητές, με παλαίμαχους και ό,τι άλλο βρίσκαμε. Γράφαμε χαρτιά με αναγγελία του αγώνα και τα παιδιά της ΕΑΛ ζητούσαν την άδεια και τα κολλούσαν σε καταστήματα και επίκαιρα σημεία. Η προσέλευση θεατών άρχισε να παίρνει διαστάσεις και σε λίγο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μιλώντας κάπως πρωθύστερα, υπενθυμίζω ότι κατά κάποιους υπολογισμούς σε ανοιχτό γήπεδο με ελάχιστες θέσεις, συγκεντρώθηκαν χίλια πεντακόσια άτομα σε αγώνα μεταξύ του Πρώτου και Δευτέρου Γυμνασίου και το κλειστό γέμιζε με ορθίους μπάσκετ και βόλεϊ. Οι ομάδες σήμερα με τόσα μέσα δεν έχουν να επιδείξουν τέτοιους αριθμούς.
Το έδαφος είχε ετοιμαστεί και, όπως παλιά το τουρνουά για το κύπελλο Ωρολογόπουλου ξεσήκωσε τους φιλάθλους, έτσι και τώρα ένα τουρνουά άλλαξε την κατάσταση οριστικά. Ο Γυμναστικός, η νεαρά ΕΑΛ, μια ομάδα της 110 ΠΜ με παίκτες δυνατούς από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και μια ομάδα στρατιωτική, το 485 Τάγμα Διαβιβάσεων προσωρινά συγκροτημένη. Υπήρχε και ένα παράδοξο. Ο γράφων έπαιζε με τον ΓΣΛ σαν παίκτης αλλά ήταν και κώουτς της ΕΑΛ κατόπιν συμφωνίας. Μετά τον πρώτο αγώνα του ΓΣΛ το παράδοξο έληξε. Αλλά, όπως θυμούνται οι παλιοί, ήταν η πρώτη φορά που στη Λάρισα μια ομάδα εμφανίστηκε με κώουτς, γιατί μέχρι τότε τις αλλαγές και τα τάιμ-άουτ τα ρύθμιζε ο αρχηγός κατά το δοκούν, μέσα από το γήπεδο. Αστείο για σήμερα είναι το πρόβλημα της ΕΑΛ, πως πριν τον αγώνα είχε μόνο φανέλες, αυτές της λαδομπογιάς. Λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι, ήρθαν τα παντελονάκια, ντύθηκε η ομάδα, μπήκε στο γήπεδο και πήρε το επίσημο βάπτισμα του πυρός.
Ένα άλλο γεγονός, αυτό ήταν μεγάλο όντως, ήταν η επίσκεψη του προέδρου της ομοσπονδίας Βάλλα και η σύσκεψη που έγινε στο Δημαρχείο υπό την αιγίδα του δημαρχεύοντος Αθ. Μεσσήνη που αντικατέστησε τον διωχθέντα Αλ. Χονδρονάσιο. Αφού προηγήθηκαν οι προσφωνήσεις κλπ τυπικά, ακολούθησε μια ενημέρωση για την κατάσταση του λαρισαϊκού μπάσκετ από τον Επιθεωρητή Α. Θεμελή. Υπερέβαλε το κατά δύναμιν, παρουσιάζοντας ως γήπεδα μερικές πρόχειρες κατασκευές που δεν πληρούσαν κανένα αναγκαίο όρο, ωραιοποιώντας τα πράγματα, για να μη φανεί ότι υστερεί η πόλη μας. Μετά από μια μακρά ομιλία του στελέχους της Ομοσπονδίας Τζίκα, έλαβε το λόγο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βλαδίμηρος Βάλλας. Έκπληκτοι εν έτει 1968 ακούσαμε την εισαγωγή του: «Εγώ, κύριοι, δεν είμαι επαναστάτης. Εμένα με κάλεσε ο ΓΓ. (Ασλανίδης) να αναλάβω τα καθήκοντα του προέδρου και δέχθηκα με τον όρο να ασχοληθώ με το επαρχιακό μπάσκετ». Μη στερούμενοι στοιχειώδους πολιτικής αντιλήψεως αντιληφθήκαμε ότι πρόκειται για διαφορετικό άτομο. Τον πλησιάσαμε στο τέλος και συνομιλώντας ζητήσαμε από τον ευγενέστατο αυτό άνθρωπο να μας βοηθήσει. Μας ρώτησε «πώς» και ζητήσαμε παλιές μπάλες και ό,τι άλλο υλικό περισσεύει, γιατί ήταν επίσης και πρόεδρος του «Σπόρτινγκ», μεγάλου συλλόγου τότε. Το κύριο αίτημά μας, όπως και του ΓΣΛ, ήταν να μας στείλει το Σπόρτινγκ για φιλικούς αγώνες. Τον επισκεφθήκαμε και στην Αθήνα, στην αντιπροσωπεία ψυγείων Ίντεζιτ που διηύθυνε. Πράγματι ήρθε το Σπόρτινγκ με παίκτες της Εθνικής, Μπαρλάς, Σταμέλος κλπ, μεγάλο γεγονός για το άθλημα, για πρώτη φορά να παίζει εδώ τόσο ισχυρή ομάδα. Στους δύο φιλικούς αγώνες ο ΓΣΛ τα πήγε καλύτερα από εμάς, το σημαντικό όμως ήταν η μεγάλη προσέλευση των οπαδών και των δύο ομάδων και ο ενθουσιασμός της κοινωνίας του μπάσκετ που έδειξε στην Αθήνα ότι και εδώ ζει το άθλημα. Σίγουρα ήταν ευτύχημα για τη Λάρισα να βρεθεί στο δρόμο του θαυμάσιου αυτού ανθρώπου που μέσα στην εγωκεντρική Αθήνα έστρεψε τα μάτια του στην πηγή, στην επαρχία. Και, το σπουδαιότερο, μετά από λίγο καιρό είδαμε στο Αλκαζάρ να υψώνεται από το έδαφος ένα κτήριο που δεν ξέραμε τι είναι. Σε λίγο μάθαμε ότι γίνεται το κλειστό, χωρίς κανείς να μας ενημερώσει, αφού άλλωστε οι νεαροί σαν εμάς δεν υπολογίζονταν. Ίσως -για μας είναι το πιθανότερο- να ενήργησε ο Βάλλας πίσω από την Ομοσπονδία και την ΓΓ, βλέποντας πόσο οι Λαρισαίοι ανταποκρίνονται ίσως και όχι. Δεν το μάθαμε ποτέ. Αργότερα έγινε και οργάνωση στο θέμα των διαιτητών με αποτέλεσμα να απονεμηθούν σχετικά πτυχία και να καλυφθεί ένα μεγάλο κενό. Εκεί η ΕΑΛ ευτύχησε να επωάσει δύο ταλέντα παγκοσμίου κλάσεως που διηύθυναν τους μεγαλύτερους τελικούς των ηπείρων, τον Ν. Πιτσίλκα στο μπάσκετ και τον Β. Αντωνούλη στο βόλεϊ. Πριν την ΕΑΛ ούτε σαν όνειρο αυτό δεν ήταν δυνατόν.
Γράφει ο Τέλης Παπουτσής*
*Στις 14 Μαΐου ο παλαίμαχος παίκτης του ΓΣΛ και της ΕΑΛ Τέλης Παπουτσής έγραψε για τις ρίζες του λαρισινού μπάσκετ με πρωτοδημοσιευμένες φωτογραφείς ενώ σήμερα και την ερχόμενη Δευτέρα γράφει για τη ίδρυση της ΕΑΛ και την πορεία της.
