Η ομάδα Β’ Εθνική, το διοικητικό με προβλήματα, οι φίλαθλοι λιγοστοί. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος τη λάτρεψε. Δέθηκε, την είχε σαν οικογένεια και τους συμπαίκτες του, τους χαρακτηρίζει ακόμα ως φίλους.
Από το 2001 που έφυγε από τη Λάρισα, ξαναγύρισε μετά από 17 χρόνια και η «Ε» τον συνάντησε λίγο πριν πάει στην Ολλανδία, εκεί που τον περιμένει ένα νέο σπουδαίο κεφάλαιο στη νέα του καριέρα ως βοηθός προπονητή.
Το ραντεβού δόθηκε στο κέντρο μασάζ του Βασίλη Νούσιου, με τον οποίο τον συνδέει βαθιά φιλία από τη συνεργασία εκείνων των ετών. Στην παρέα και ο δημοσιογράφος, Νίκος Μίχος που είχαν πολλά να πούνε από τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
«Πλέον θα είμαι βοηθός προπονητή του John van ‘t Schip, με τον οποίο συνεργάστηκα στην Αυστραλία, στην ομάδα PEC Zwolle, που αγωνίζεται στην κορυφαία κατηγορία της Ολλανδίας» λέει με περηφάνια εξηγώντας πως δεν είναι εύκολο να φεύγεις από την Αυστραλία για να πας να δουλέψεις σε ευρωπαϊκό σύλλογο. Αυτό που μέτρησε είναι πως ακολουθεί μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και αυτήν είναι να βλέπει μακροπρόθεσμα.
«Πρέπει να πιστεύεις στις γερές βάσεις. Από τις ακαδημίες μέχρι την πρώτη ομάδα. Αυτό έκανα στην Αδελαΐδα και στην Μέλβούρνη». Αυτό πιστεύει και τώρα.
Ο τότε μασέρ της ομάδας, Βασίλης Νούσιος, θυμάται πως από εκείνα τα χρόνια ξεχώριζε ως παίκτης καθώς, όπως λέει, ήταν από τους λίγους που είχε πάντα ένα βιβλίο διαβάζοντας συστήματα.
Ο Μιχάλης δίπλα του σκύβει το κεφάλι. Παραμένει ίδιος. Ταπεινός, αλλά με τέσσερα παιδιά και... λίγα κιλά παραπάνω. «Μη νομίζεις. Εδώ στην Ελλάδα τα πήρα» αστειεύεται γι’ αυτό «έφαγα με τον Παραφέστα και τον Αλεξούλη».
Μιλάει για την τιμή που είχε να γίνει αρχηγός κάποτε «σε μια τόσο ιστορική ομάδα όπως η ΑΕΛ. Τη θαύμαζα από τη δεκαετία του ’80. Ήξερα από την πρώτη στιγμή που ερχόμουν. Διάβαζα για τη μοναδικότητά της» λέει και θυμάται όλα τα ονόματα των συμπαικτών του εκείνης της εποχής. Ντικουμάνα, Κρούνιτς Σίμο, Ρίζνιτς, Μαυρόπουλος, Χρυσοστομίδης, Νασιάκος, Παυλίδης, Κατσάρας, Τσακμακίδης, Αβραμούλης, Ζιάγκας.
«Ξέρεις, μπορεί να έπαιζαν Β’ Εθνική, μα ήταν καλοί παίκτες. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες θα ήταν ακόμα πιο ψηλά» σημειώνει ο Νίκος Μίχος για να συμπληρώσει ο Βαλκάνης ότι «το μυστικό μας ήταν πως ήμασταν δεμένοι. Ήμασταν φίλοι. Κι αυτό ήταν σπουδαίο».
Συγκινείται όταν θυμάται εκείνα τα χρόνια. Χτυπάει το στήθος του με τη γροθιά του και ξεκαθαρίζει πως «εμένα, όταν με ρωτάνε στην Αυστραλία τι ομάδα είμαι, λέω ΑΕΛ, Λάρισα». Παίκτης με εικόνες από την Εθνική Αυστραλίας και το Ασιατικό Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ξεχνάει σε καμία περίπτωση την πρώτη στιγμή που κατάλαβε ότι ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. «Ήμουν μόλις 13 ετών, όταν στην Αυστραλία ήρθε ο ΠΑΟΚ με το λεωφορείο. Πρώτη φορά είδα επαγγελματική ομάδα και όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι. Από τότε δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής» κι όταν έπαιξε πρώτο ματς στην Ελλάδα με τη φανέλα του Ηρακλή ήταν μέσα στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Γεμάτο συμπτώσεις και συγκινήσεις.
«Σκέψου έρχομαι από την άλλη πλευρά του κόσμου στη Λάρισα και βρίσκω φίλους. Νιώθω πως εδώ είναι η πόλη μου. Έχω ανθρώπους που αγαπώ». Τον ρωτάμε τι διαφορετικό είδε στην πόλη μετά από τόσα χρόνια, για να πει «Άλλαξε πολύ η πόλη. Ήθελα λίγο χρόνο για να θυμηθώ τους δρόμους. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι οι πολλές καφετέριες. Αν τότε ήταν η πόλη του καφέ, όπως λέγαμε, τώρα είναι σίγουρα η πρωτεύουσα...» και πίνει μια γουλιά φραπέ.
Η ΠΡΟΒΛEΨΗ ΓΙΑ ΜΟΥΝΤΙΑΛ
Θέλει Ισπανία, βλέπει Γερμανία
Έχοντας παρουσία ακόμα και στην Εθνική Αυστραλίας και τη στιγμή που διανύουμε τέτοιες ημέρες δεν θα μπορούσαμε να μην συζητήσουμε με τον Μιχάλη Βαλκάνη και λίγο για το Μουντιάλ. Τον ρωτήσαμε τι προτιμάει, για να μας πει: «Εγώ είμαι πάντα με το ποδόσφαιρο της Ισπανίας αλλά το γεγονός πως άλλαξε προπονητή λίγες ημέρες νωρίτερα ίσως φέρει κάποιες ανατροπές». Ενώ για το τι προβλέπει λέει: «Οι Γερμανοί αν και δεν είναι όπως τις άλλες χρονιές, θα πρέπει να τους περιμένουμε, διότι αυτοί δεν μιλάνε πολύ. Αυτό ίσως είναι ανησυχητικό...» τονίζει και γελάει με νόημα.
Του Κώστα Γκιάστα
