Αναλυτικά η ανάρτηση του Γιάννη Αλεξούλη:
«Δυστυχώς φέτος μόνο μια φορά είδα την ΑΕΛ ζωντανά με τον Λεβαδειακό που ήταν κομβικό παιχνίδι. Και λέω δυστυχώς, όχι γιατί δεν μπορούσα, τουναντίον μπορούσα και μάλιστα χωρίς να πληρώνω αφού σαν παλαίμαχος έχω ελεύθερη είσοδο, αλλά από άποψη και δυσαρέσκεια για τη διαχείριση και τη φιλοσοφία της ομάδας. Όχι τόσο στο τεχνικό κομμάτι όσο στη συμπεριφορά αντιμετώπισης σχεδόν όλων των θεμάτων. Θέματα και τρόποι που έχουν διώξει το 80% των φιλάθλων μας. Από την άλλη δεν μπορώ να κατηγορήσω και αυτούς που ήταν σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Γιατί είναι πολύ δύσκολο και μεγάλο μαρτύριο και θέλει πολλή δύναμη να αντέξεις στον πειρασμό να απαρνηθείς ό,τι πιο δυνατό, ό,τι πιο όμορφο, περήφανο και μεγάλο σε εκφράζει.
Περιμέναμε τόσα χρόνια η ομάδα μας να ανέβει στην κατηγορία που μας ανήκει. Αυτό μας έκανε ευάλωτους σε πολλά πράγματα με συνέπεια να αποδεχτούμε ιδιοκτησιακά καθεστώτα και τις όποιες συμπεριφορές τους. Πεποίθησή μου είναι ότι η ΑΕΛ είναι ίσως η μόνη ομάδα που δεν έχει ιδιοκτήτες αλλά μόνο διαχειριστές. Ο μόνος ιδιοκτήτης είναι ο ίδιος ο κόσμος της. Οι άλλοι όλοι είναι εργαλεία της όποιας περιόδου (παράγοντες, ποδοσφαιριστές, προπονητές, εργαζόμενοι).
Που τα αποτελέσματα της δουλειάς τους εκφράζουν και την εποχή τους και δεν είναι τυχαίο αυτό. Η αντιμετώπιση των δικών της ανθρώπων είναι πολύ αυστηρή σε όλους τους τομείς (ποδοσφαιριστές, παράγοντες, προπονητές). Άλλωστε δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κάποιος ότι την καλύτερη φουρνιά ποδοσφαιριστών που πέρασε, της δεκαετίας του '80 και έγραψε την μεγαλύτερη ιστορία, κανένας μα κανένας δεν τελείωσε την καριέρα του στην Λάρισα. Αυτό δείχνει, αυτό ακριβώς που ανέδειξε αυτήν την ομάδα και έγινε μοντέλο προς μίμηση για την ομαδικότητα, την περηφάνια, το γρήγορο και όμορφο και καθαρό ποδόσφαιρο. Ότι πάνω από την ομάδα κανένας και τίποτα πιο ιερό από τον σεβασμό και την θέληση αυτού του λαού. Από την άλλη, όσο πιο μεγάλη είναι η πορεία της ΑΕΛ, δυστυχώς ή ευτυχώς, τόσο μεγαλύτερα είναι τα κίνητρα και τα πρότυπα, η έμπνευση, η δύναμη και η πίστη για την νεολαία του τόπου μας σε όλα τα αθλήματα. Για αυτό και για διάφορους λόγους θα έκανα έκκληση μιας και το παιχνίδι με την Ξάνθη είναι το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς στην έδρα μας, να κατέβουμε όσοι πιο πολλοί μπορούμε στο γήπεδο για να αποδείξουμε και στον ιδιοκτήτη αλλά και σε όλη την Ελλάδα ότι το αφεντικό της ΑΕΛ είναι ο λαός της. Και ότι η ΑΕΛ είναι πολύ μεγάλη ομάδα γιατί με μια σπίθα μπορεί να φουντώσει και να ξαναφτάσει πολύ ψηλά.
Το ξέρω ότι το πιο δύσκολο αυτή την εποχή είναι να πεισθεί ο κόσμος μετά τα όσα συνέβησαν και δίχασαν και διαμέλισαν τον κόσμο, τους συνδέσμους και ολόκληρη την πόλη. Αξίζει όμως κάθε θυσία για την ομάδα μας στο να παραμείνει στην κατηγορία. Στο κάτω-κάτω ένα παιχνίδι είναι. Αν δούμε ότι και του χρόνου τίποτα δεν αλλάζει, μπορούμε ξανά να απέχουμε.
Οι μεγάλες ομάδες είναι ο κόσμος τους γιατί χωρίς αυτόν είναι ένα τίποτα!
Με πολύ σεβασμό και αγάπη σαν ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΟΥΛΗΣ
Και όχι μόνο σαν παλαίμαχος»
