Η εκκλησία και ο αθλητισμός ίσως φαντάζουν αταίριαστος συνδυασμός υπό το πρίσμα ότι η μεν πρώτη είναι μη ανταγωνιστική υπηρετώντας εσωτερικές ανθρώπινες διεργασίες, ο δε δεύτερος στοχεύει στην επικράτηση και τελικά στη νίκη. Όμως υπάρχει και ο συμμετοχικός αθλητισμός που υπηρετεί εκτός των άλλων και την απόδραση από την καθημερινότητα, αναπτύσσοντας τον χαρακτήρα του ατόμου μέσα από την προσπάθεια που πολλές φορές είναι σκληρή και επίπονη, πράγματα που και η θρησκεία τα πρεσβεύει.
Η αναψυχή είναι η αθλητική δραστηριότητα που μεθοδευμένα διαπαιδαγωγεί στον υγιεινό και με ηθικές επιταγές τρόπο ζωής. Έτσι για να κρατάμε στέρεη τη λειτουργία σώματος και πνεύματος. Εκτός των άλλων η αναψυχή συνδυάζεται και με φυσική δραστηριότητα, καλύπτοντας και εκπληρώνοντας σε μέγιστο βαθμό τις ατομικές ανάγκες, αφού βραχυπρόθεσμα προσφέρει ευεξία, γέλιο, κοινωνικοποίηση, ηρεμία, διασκέδαση, αίσθηση φυσικής ομορφιάς και απόδραση από την πόλη. Η ενεργητική λοιπόν δραστηριότητα αναψυχής και τα θετικά αποτελέσματά της συμβάλλουν στο να έχει ο άνθρωπος δημιουργική με περιεχόμενο και νόημα ζωή, χωρίς να αποστερείται τις θρησκευτικές του ανάγκες.
Από τους ιερείς που συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια του Δεσπότη Ιγνατίου είναι και ο γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Μητρόπολης , προϊστάμενος του ιερού ναού Αγίου Νικολάου π. Ιγνάτιος Μουρτζανός που υπήρξε αθλητής βόλεϊ (στη θέση του πασαδόρου) της ΕΑΛ και κάθε Πέμπτη παίρνει μέρος στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας εντυπωσιάζοντας με την αγωνιστική του δράση τους νυν αθλητές που μόνο κολακευτικά λόγια λένε για την παρουσία του.
Ο π. Ιγνάτιος μετέχει των προπονήσεων που γίνονται στο κλειστό γυμναστήριο του 1ου Γυμνασίου-Λυκείου Λάρισας κάθε Πέμπτη και χαρακτηριστικά είναι τα λόγια των «συναθλητών» του. Ο Γιώργος Νασίκας παίκτης της ΕΑΛ μας λέει: «Ο π. Ιγνάτιος δείχνει ένα άλλο πρόσωπο των ιερέων και χαιρόμαστε που ο Δεσπότης μας επικροτεί και παρακινεί τέτοιες προσπάθειες και αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι ότι ο π. Ιγνάτιος καταφέρνει μέσα από τα ράσα να διατηρεί το σώμα του σε άριστη κατάσταση ενώ και το πνεύμα του είναι πάντα σε εγρήγορση αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του στο παιχνίδι. Είναι ανταγωνιστικός μαζί μας και βοηθάει πολύ την ομάδα. Μακάρι όλοι οι ιερείς που είχαν ως λαϊκοί αθλητική δράση να έρθουν στους αγωνιστικούς χώρους και ιδιαίτερα με τη συμπεριφορά τους να ανεβάζουν το επίπεδο της άθλησης» ενώ ένας ακόμα ο Στέλιος Τσιόνας πρόσθεσε: «Παίζει σε οποιαδήποτε ομάδα Β’ Εθνικής κατηγορίας στη θέση του πασαδόρου. Ποιος περίμενε ότι ένας ιερέας θα είχε τέτοιες δεξιότητες σε ένα άθλημα. Μας κέρδισε όλους και είναι η «ψυχή» της ομάδας μας».
ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΥ ΑΓΑΠΕΣ
Αλήθεια πώς προέκυψε για τον π. Ιγνάτιο η ενασχόλησή του με το άθλημα του βόλεϊ…. Μας λέει: « Οι δύο μεγάλες μου αγάπες: Εκκλησία και αθλητισμός. Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να ξυπνάω πρωί-πρωί για να πάω στην Εκκλησία και από την άλλη να τρέχω με μία μπάλα στο χέρι… μπορώ να πω ότι ήμουν καλός σε όλα τα αθλήματα! Ακόμη παίζω και μπάσκετ και ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως βόλεϊ… Ημουν για πολλά χρόνια στην ομάδα της ΕΑΛ, μέχρι να φορέσω το ρασάκι μου. Και τούτη την στιγμή θέλω να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου και τον πρόεδρο της κ. Σπυρίδωνα Μπαρμπούτη, την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων κ. Δήμητρα Τριανταφύλλου αλλά και τον υπεύθυνο όλων των αγωνιστικών και των τμημάτων των ακαδημιών μας κ. Σωκράτη Παπαστεργίου και την επικεφαλής των ακαδημιών κ. Ειρήνη Λιανού, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, οι οποίοι μου δίνουν τη δυνατότητα να γίνομαι κι εγώ πάλι ένα μικρό παιδί. Οι αναμνήσεις είναι πολλές. Ευτυχώς που ο Δεσπότης μας, μου δίνει την ευλογία του στον ελάχιστο χρόνο που διαθέτω, να μπορώ να συνευρίσκομαι με φίλους αγαπημένους και να θυμόμαστε τα παλιά χρόνια εντός του αγωνιστικού χώρου».
*Πώς σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά όταν κάνετε προπονήσεις; Θα θέλατε να παίξετε σε επίσημο αγώνα;
«Γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσετε τα ίδια τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Στην αρχή όντως έβλεπες τις εκφράσεις των προσώπων τους κάπως ξαφνιασμένες. Σιγά-σιγά με συνήθισαν. Ένα σερβίς και η αμηχανία έφυγε αμέσως! Όλοι είμαστε φίλοι και συμπαίκτες, ποτέ αντίπαλοι! Είμαι πανέτοιμος για επίσημο αγώνα. Θέλω να ξαναζήσω την ένταση του παρκέ και τα σφυρίγματα των διαιτητών…».
*Αλήθεια ποια είναι η θέση της Εκκλησίας απέναντι στον αθλητισμό;
«Είναι αλήθεια ότι εδώ και χρόνια ο αθλητισμός έχει δυστυχώς χάσει το όραμά του, την προοπτική του και χρειάζεται βοήθεια, χρειάζεται πρότυπο και νομίζω πως η Εκκλησία μας μπορεί και έχει την δύναμη να βοηθήσει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό σωματείο που ενδιαφέρεται μόνο για την ικανοποίηση των θρησκευτικών συναισθημάτων του ανθρώπου, αλλά είναι και μία κοινότητα που ενδιαφέρεται και για τη συγκρότηση της προσωπικότητας του ανθρώπου, και την καλή οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας. Όλοι οι Ιερείς, που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, δεν το κάνουμε γιατί θέλουμε η Εκκλησία να μετατραπεί σ’ ένα αθλητικό σωματείο και να χάσει το σκοπό της, αλλά το εντάσσουμε μέσα στους ποικίλους ποιμαντικούς σκοπούς για να βοηθήσουμε τους νέους με την εν γένει αγωγή».
*Μήπως θα πρέπει να κάνουν οι ενορίες και κάποιες αθλητικές εκδηλώσεις με δεδομένη και την αγάπη του μητροπολίτη Ιγνατίου προς τα αθλητικά δρώμενα;
«Ο Δεσπότης μας έχει ανοιχτό πνεύμα και πάντοτε μας παροτρύνει να είμαστε κοντά στους νέους. Κάθε χρόνο διοργανώνουμε ένα διενοριακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όλων των κατηχητικών σχολείων σε συνεργασία με τα Εκπαιδευτήρια της δ. Μαίρης Ράπτου, η οποία μας παραχωρεί τους φιλόξενους χώρους της και μας δίνει τη δυνατότητα με τη βοήθεια των καθηγητών Φυσικής Αγωγής των σχολείων της να πραγματοποιούμε τους αγώνες. Από τη νέα χρονιά όμως που θα ανατείλει, το Γραφείο Νεότητος της Μητροπόλεως ετοιμάζει κάποιες δυναμικές δράσεις, ούτως ώστε οι ενορίες να ενταχθούν ακόμα πιο ενεργά στα αθλητικά δρώμενα της πόλης. Σύντομα τα νεότερα!»
Και με την ευκαιρία αυτή ζητήσαμε από τον αρχιερατικό επίτροπο της Λάρισας να μας σχολιάσει πώς πρέπει να είναι ο ιερέας σήμερα. Μας απάντησε: «Ο ιερέας πρέπει να είναι γνήσιος οντολογικά, όχι μόνο κατ' επίφαση. Υπάρχει μία εξωτερική φαινομενικά όψη και μία εσωτερική πραγματικότητα, που συχνά δεν συμπίπτουν η μία με την άλλη. Μερικοί θέλουν τον ιερέα περισσότερο κοινωνικό, πιο δραστήριο. Άλλοι τον θέλουν να διακονεί τους πτωχούς, τους μοναχικούς και πονεμένους. Επιθυμούν να βρίσκεται ο ιερέας περισσότερο στον κόσμο και λιγότερο στην Εκκλησία. Άλλοι απορρίπτουν το παραδοσιακό «στυλ» του ιερέα με το ύφος της αυθεντίας. Τον θέλουν ένα σαν τους άλλους. Υπάρχουν ιερείς που κλίνουν σ' αυτή την άποψη της «μοντέρνας ιερατείας». Αυτή η τάση δικαιολογεί και την εκκοσμίκευση, που είναι ο πιο μεγάλος εχθρός της Εκκλησίας. Ενώ μερικοί θέλουν σύγχρονο, κοινωνικό και προοδευτικό τον ιερέα, να τον βλέπουν στις καφετέριες, στα κέντρα διασκεδάσεως, στην παραλία, σε κοινωνικές εκδηλώσεις με τον αέρα του προοδευτισμού, υπάρχουν άλλοι, που είναι και οι πιο πολλοί, που θέλουν τον ιερέα άνθρωπο του Θεού, να αποπνέει χάρη Θεού και ευωδία Χριστού, να δείχνει πάντα τον δρόμο του Θεού και να μεταφέρει στην κοινωνία και στον άνθρωπο το γνήσιο ήθος της Εκκλησίας, που είναι ήθος αγάπης, μετανοίας και αγιασμού».
*Και η αντιμετώπιση του κόσμου…
«Είμαι αναγκασμένος να περπατάω ανάμεσα απ' τον κόσμο! Περπατώ τυλιγμένος -χειμώνα καλοκαίρι- στο μαύρο μου ράσο, που σηκώνει το πένθος του κόσμου και δείχνει τη δική μου νέκρωση, όσον αφορά στα πράγματα και στη ζωή του κόσμου, με το καλυμμαύχι σφιγμένο στο κεφάλι μου, τις πιο πολλές φορές σκυφτός και πάντα προσεχτικός, γιατί ακόμη και το παραμικρό μου βλέμμα είναι δυνατόν να προξενήσει χλευασμό και ανησυχία. Περπατάω ανάμεσα απ' τους αδιάφορους, τους βλάσφημους, τους ευσεβείς, τους αιρετικούς, τους πόρνους και μοιχούς ανάμεσα σ' αυτούς που με ειρωνεύονται και μόλις με δουν γελάνε και πειράζονται και με εκείνους, που με καλημερίζουν, μου φιλούν το χέρι και ψάχνουν για ένα βλέμμα ελπίδας και κατανόησης. Είναι πολλές οι περιπτώσεις, όταν δοκιμάζεις την υπομονή σου σε «ουρές», είτε σε κάποια δημόσια υπηρεσία, είτε στη στάση του λεωφορείου, είτε στην αγορά... είτε.. είτε… κι εκεί, υπομένεις τον καπνό του τσιγάρου του προηγούμενου, τις βλαστήμιες του επόμενου, που βιάζεται, τα ειρωνικά σχόλια («αν είσαι και παπάς» κ.λπ.), κάποιων άλλων τα πειράγματα κι άλλα πολλά. Και σιωπηλός και κάθιδρος από αγωνία και πόνο, περιμένεις, έχοντας το νου στραμμένο και το είναι σου στον Εσταυρωμένο, που τον επικαλείσαι πάντα: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με».
***
Ο π. Ιγνάτιος Μουρτζανός γεννήθηκε στη Λάρισα στις 13 Ιανουαρίου 1980, παιδί πολύτεκνης οικογένειας, χειροτονήθηκε διάκονος στις 27 Οκτωβρίου 2002 και πρεσβύτερος στις 8 Φεβρουαρίου 2009. Επί επτά χρόνια ήταν αρχιδιάκονος της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης ενώ έγινε Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μ. Λαρίσης από τις 20 Δεκεμβρίου 2010. Είναι προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λαρίσης, υπεύθυνος γενικού φιλοπτώχου ταμείου Ι. Μ. Λαρίσης , υποδιευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Ι. Μ. Λαρίσης, υπεύθυνος σύνταξης περιοδικού "ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ" και υπεύθυνος της σύναξης νέων και φοιτητών .
Είναι κάτοχος πτυχίων της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Θεσσαλονίκης, της Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α. Π. Θ. και του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κατέχει δυο μεταπτυχιακά διπλώματα, ένα στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α. Π. Θ. , στον Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας με θέμα: «Ο από Λαρίσης, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δωρόθεος Κοτταράς» και ένα στην Ιατρική Σχολή Λαρίσης, στο Τμήμα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας με θέμα: «Η καύση των νεκρών από την αρχαιότητα έως και σήμερα». Τέλος είναι υποψήφιος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής ΑΠ Θεσσαλονίκης και στη Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων.
