ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
Ένας νέος καλλιτέχνης από τον Τύρναβο ανοίγει τα φτερά του δυναμικά με αφετηρία την Αθήνα. Πρόκειται για τον 28χρονο Γιώργο Δ. Παπαφίγκο ο οποίος πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα στην αίθουσα τέχνης «Καππάτος» στην οδό Αθηνάς 12 στο Μοναστηράκι στην Αθήνα. Έκθεση η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Οκτωβρίου, με τίτλο «Reality of Paradox».
Ο Γιώργος Παπαφίγκος έχει παρουσιάσει το έργο του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης.
Παρουσιάζει τα νέα του ζωγραφικά και γλυπτικά έργα σε μικτή τεχνική, εξερευνώντας τον κόσμο που δημιούργησε ο καλλιτέχνης, ένα κόσμο κάθε άλλο παρά ρεαλιστικό. Ο ίδιος προσκαλεί τον θεατή να διεισδύσει στο έργο του μέσα από παράδοξα, παράξενα τοπία μέσα στα οποία θα νιώσει οικειότητα. Αυτό συμβαίνει διότι η τέχνη του πραγματεύεται τα κεντρικά θέματα, συνειδητά και υποσυνείδητα, που απασχολούν την ανθρώπινη σκέψη και ζωή, όπως η γονιμότητα, το σεξ, ο θάνατος, ο χρόνος, η αγωνία, η πίστη, μέσα από μια προσέγγιση που είναι ταυτόχρονα πνευματική και σατιρική.
Σύμφωνα με την κ. Σοφία Ε. Μπουράτση, διδάκτορα Αισθητικής και Επιστημών της Τέχνης, η δουλειά του Γιώργου Παπαφίγκου εστιάζει στις αρχαίες και λαϊκές ελληνικές τελετουργίες, παρμένες από ιστορικούς και θρησκευτικούς μύθους και από καθημερινές εμπειρίες. Μέσα από μια διαδικασία καταστροφής των εικόνων που συλλέγονται από διαφορετικές τοποθεσίες και περιβάλλοντα, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα οπτικά ελεγχόμενο χάος. Το αρχέτυπο στοιχείο στη δουλειά του Παπαφίγκου αφηγείται μια τελετουργία, θρησκευτική, σεξουαλική, ατομική ή ακόμα εικαστική, η οποία βιώνεται ως εμπειρία, καταφύγιο μέσα από το οποίο λαμβάνουν χώρα οι εξορμήσεις στα αφαιρετικά και αινιγματικά τοπία που δημιουργεί.
Τα νέα έργα του Γιώργου Παπαφίγκου αποτελούν μια πρόταση για την αποκάλυψη, το τέλος του κόσμου, που εκφράζουν τα τοπία του, δημιουργώντας ερωτικές και μη φαντασιώσεις, μπορεί να είναι σάτιρα και κριτική της καθημερινής ζωής, αλλά με παράδοξο τρόπο, όλα οδηγούν στα πιο βαθιά αισθητικά μας τοπία. Ο καλλιτέχνης δεν ψάχνει απεγνωσμένα να πει κάτι καινούργιο, αλλά να παρατηρήσει τον κόσμο από την δική του, την πολύ ιδιαίτερη σκοπιά και να εκφράσει μια ανησυχία που παίζει με τα όρια, τα όνειρα και τις ορμές, μια σοβαρή διασκέδαση ανάμεσα στην αισθησιακή – και αισθητική – ηδονή και τα λείψανα του χρόνου. Εξ ου και αυτή η φοβερή αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει το έργο του. Το ελεγχόμενο χάος.
