Ο Μιχάλης Λαζαρίδης, τραγουδιστής σχεδόν σε όλα τα νυχτερινά μαγαζιά της πόλης, αλλά και σε γλέντια και χοροεσπερίδες, με την μπάντα που συμμετείχε διασκέδαζε τους Λαρισαίους από τη δεκαετία του 1960. Σήμερα η «Ε» επικοινώνησε με έναν στενό του φίλο και μέλος της μπάντας εκείνης για να μιλήσει για τον Μιχάλη Λαζαρίδη, τον κ. Φόρη Σαμπάνη.
«Με τον Μιχάλη μάς έδενε μία φιλία από μικρά παιδιά, από το 1960. Το 1946 γεννημένος εγώ, το 1947 αυτός. Δουλεύαμε μαζί ελαιοχρωματιστές στις οικοδομές, στις οποίες δεν δουλεύαμε μόνο, τραγουδούσαμε κιόλας. Ο Μιχάλης είχε τόσο ωραία φωνή που τα άλλα συνεργεία της οικοδομής σταματούσαν για να τον ακούσουν» θα πει ο κ. Φόρης σχετικά με το πώς γνωρίστηκαν.
Συνεχίζοντας και μιλώντας για την κοινή τους μουσική πορεία θα αναφέρει ότι «Το 1963 γνωριστήκαμε με τον δάσκαλο του ακορντεόν, τον αείμνηστο Αντώνη Παλιούγκα. Είχε τη Σχολή στη σημερινή οδό Παναγούλη, δίπλα από τα έπιπλα Οικονόμου. Μαζί με άλλους τρεις πολύ καλούς μουσικούς, τον Δημήτρη Κουλιούμπα (σαξόφωνο), τον Τάσο Σκόρδα (ντραμς) και τον Αιμίλιο Κορδέλα (κιθάρα) δημιουργήσαμε την ορχήστρα «Melody». Αυτή η ορχήστρα έπαιζε όλες τις μουσικές-χορούς της εποχής, από μπλουζ, τανγκό μέχρι σέικ, μάμπο, μπόσα νόβα και άλλα. Ημασταν ορχήστρα περιζήτητη σε όλη τη Θεσσαλία».
Ιδιαίτερη μνεία ο κ. Φόρης Σαμπάνης θα κάνει στην «καινοτομία» που εισήγαγε το συγκρότημα να τραγουδήσει «ξένα» τραγούδια κατόπιν ιδέας του Μιχάλη Λαζαρίδη, ιδέα που γνώρισε την πλήρη αποδοχή του κοινού: «Ένα βράδυ στη Σχολή ο Μιχάλης πρότεινε να τραγουδήσουμε ιταλικά και γαλλικά τραγούδια «Μελαγχολία», «A casa d’ Irene», «O mio Signore», «Dio come ti amo», ξεχώριζαν δε όμως το «Aline» του Κιστόφ και το «Il Mondo» του Φοντάνα. Στο «Il Mondo» ο κόσμος σταματούσε για να χειροκροτήσει τον Μιχάλη.
Μετά τη διακοπή για την υπηρέτηση της θητείας μας στον στρατό ξανασμίξαμε, συνεχίζοντας τις εμφανίσεις μας με την ορχήστρα για λίγα χρόνια ακόμη. Υστερα ο καθένας πορεύτηκε με το επάγγελμά του» θα πει ο κ. Σαμπάνης. Ο Φόρης Σαμπάνης και Μιχάλης Λαζαρίδης δεν έκοψαν ποτέ τους δεσμούς τους, κι ας σταμάτησαν να παίζουν στην ίδια μπάντα, η ΑΕΛ και η μουσική πάντα τους ένωνε: «Τα τελευταία περίπου 20 χρόνια που διαχειριζόμουν το κυλικείο του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας με επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά για να πάρει τον καφέ του και να συζητήσουμε για τις δύο κοινές αγάπες, την ΑΕΛ και τη μουσική. Ο ξαφνικός θάνατός του προ λίγων ημερών με συγκλόνισε» θα αναφέρει καταληκτικά ο Φόρης Σαμπάνης.
Θανάσης Αραμπατζής
