Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε την Πέμπτη στις κινηματογραφικές αίθουσες της πόλης. Συνεχίζουν τις προβολές τους οι ταινίες «Ευτυχία», «Star Wars: Skywalker η Άνοδος», «Playmobil: Η Ταινία», «Μετά-Μορφωμένοι πράκτορες», «Ψυχρά και Ανάποδα II», «Paw Patrol: Σούπερ Κουτάβια» και «Η Οικογένεια Άνταμς». Πρεμιέρα πραγματοποίησαν οι παραγωγές «Jumanji: Η Επόμενη Πίστα» και «… Για Πάντα».
Καλή Χρονιά με αγάπη και περιπέτεια!
JUMANJI: Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΙΣΤΑ
(Jumanji: The Next Level)
Κωμική Περιπέτεια- Διάρκεια: 123΄-Παραγωγή: Η.Π.Α., 2019- Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν -Σενάριο: Τζέικ Κάσνταν, Τζεφ Πίνκνερ, Σκοτ Ρόζενμπεργκ– Πρωταγωνιστούν: Ντουέιν Τζόνζον, Τζακ Μπλακ, Κέβιν Χαρτ, Ντάνι Ντε Βίτο, Ντάνι Γκλόβερ -Κατάλληλη για άνω των 12 ετών.
Σε μια στιγμή απόγνωσης ο Σπένσερ (Άλεξ Γουλφ) αποφασίζει να μπει ξανά στο βιντεοπαιχνίδι Jumanji, το οποίο πριν από τρία χρόνια κόντεψε να στοιχίσει τη ζωή στον ίδιο και τους φίλους του. Εκείνοι, μόλις συνειδητοποιούν τι έγινε, τον ακολουθούν. Ωστόσο, εξαιτίας ενός λάθους, δεν συναντιούνται όλοι μαζί στην επόμενη πίστα του Jumanji, καθώς ο παππούς του Σπένσερ, Έντι (Ντάνι Ντε Βίτο) και ο συνέταιρός του Μάιλο (Ντάνι Γκλόβερ) έχουν πάρει τις θέσεις δύο παικτών.
Οι Ντάνι Ντε Βίτο και Ντάνι Γκλόβερ, οι γκρινιάρηδες παλιοί συνεργάτες, μου έλειψαν πολύ στην υπόλοιπη ταινία. Η μικρή τους αστεία παρουσία γίνεται απαραίτητη, ακόμα και όταν μπαίνουν στο παιχνίδι με τη μορφή των Ντουέιν Τζόνσον και Κέβιν Χαρτ, αντίστοιχα. Το Jumanji τούς «ρουφάει» στην επόμενη πίστα του και η περιπέτεια θα ήταν ξεκαρδιστική, αν οι τρομεροί ηθοποιοί συνέχιζαν με κάποιο τρόπο τους ρόλους τους ως ηλικιωμένοι. Όσον αφορά στην περιπέτεια, η δράση έχει την ίδια πορεία με την ταινία του 2017 με στόχο να σπάσει το ρεκόρ της σε εισπράξεις.
Και από ό,τι φαίνεται δεν θα σταματήσει εδώ το θέμα. Μια mid-credits σκηνή υπονοεί πως θα όλο αυτό πιθανόν να ολοκληρωθεί με μια τρίτη ταινία. Οι τριλογίες είναι εδώ και πολλά χρόνια κινηματογραφική μόδα. Όσο τα εισιτήρια κόβονται τόσο οι εταιρείες εμφανίζουν ως μάγοι αδιάκοπες συνέχειες. Το Jumanji δεν είναι κακό, είναι μια ικανοποιητική περιπέτεια, που σε κάνει να νοσταλγείς το ανεπανάληπτο και συγκλονιστικά αναπάντεχο «Jumanji» του 1995 με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς ως Άλαν Πάρις. Αυτή τη νοσταλγική διάθεση τονίζει άλλωστε και η παρουσία της Νόρα, θείας της Τζούντι και του Πίτερ, των παιδιών που έσωσε ο Άλαν από το παιχνίδι πριν από 25 χρόνια. Ωραία η περιπέτεια, αλλά πραγματικά αυτές οι δύο ώρες θα ήταν προτιμότερο να ξοδευτούν στην πρεμιέρα του «Κατηγορώ…!» του Ρομάν Πολάνσκι, που δεν έφτασε (και μάλλον δεν θα φτάσει) στα μέρη μας! **/5
* * *
… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Αισθηματικό Δράμα - Διάρκεια: 111΄-Παραγωγή: Ελλάδα, 2019- Σκηνοθεσία: Γιάννης Παπαδάκος-Σενάριο: Τσαγκάν Ιρμάκ (ελληνική διασκευή: Γιάννης Τσιμιτσέλης)- Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Αρμένης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Βασιλική Ανδρίτσου, Θανάσης Παπαθανασίου, Ευαγγελία Μουμούρη, Όλγα Δαμάνη, Χάρης Μαυρουδής -Κατάλληλη για όλους.
Ο Πέτρος (Γιάννης Τσιμιτσέλης) είναι ένας επιτυχημένος σεφ. Ζει αποφεύγοντας τις συναισθηματικές δεσμεύσεις, μέχρι την ημέρα που γνωρίζει τη Ζωή (Κατερίνα Γερονικολού). Ο κόσμος του αλλάζει και οι εξελίξεις δείχνουν πως επιτέλους βρήκε το λιμάνι του. Εκτός και αν όλα οδεύουν σε ένα άδοξο τέλος.
Η ταινία αποτελεί πιστό ριμέικ της τουρκικής ταινίας «Πάντα Μόνος» («Issiz Adam», 2008). Ο χαρακτήρας του ορκισμένου εργένη κρύβει μια πικρή ιστορία από το παρελθόν. Κάτι καταλαβαίνουμε για την αφορμή που τον έκανε να αποφεύγει τη συναισθηματική δέσμευση, αλλά η σκοτεινή πλευρά του Πέτρου δεν φτάνει ποτέ στην οθόνη. Η έκρηξη που θα έφερνε τη σύγκρουση απουσιάζει. Το ταπεραμέντο της Ζωής και η ζεστασιά της είναι τα πιο φανερά στοιχεία της πλοκής της ταινίας. Ο αινιγματικός χαρακτήρας του Πέτρου όλο προσπαθεί να «μιλήσει», αλλά μένει ανολοκλήρωτος. Οι θεατές βγαίνουν από την αίθουσα με το ερώτημα «γιατί εξελίχθηκε ο ήρωας έτσι;» και «τι ακόμα συνέβη κατά την παιδική του ηλικία;».
Το σενάριο είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά ο έντονος συναισθηματισμός καταντά μη ρεαλιστικός. Ευχάριστη έκπληξη της ταινίας είναι η σχετικά χαλαρή και αστεία ατμόσφαιρα ανάμεσα στο ζευγάρι στην αρχή της ταινίας. Η χημεία, όμως, μεταξύ τους δεν είναι και η καλύτερη. Ναι, είναι ένα όμορφο ζευγάρι, δεν είναι δυνατόν να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο. Ωστόσο, αυτό που μοιράζονται οι δυο τους στη ζωή φαίνεται να τους εμποδίζει στο υποκριτικό κομμάτι. Ειδικά στις δραματικές σκηνές οι ερμηνείες τους είναι άψυχες. Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης προσπαθεί πάρα πολύ για να είναι ο δύστροπος Πέτρος και η Κατερίνα Γερονικολού έχει μια μηχανική συμπεριφορά, δεν της ταιριάζει ο ρόλος. Ξεχωρίζει η Όλγα Δαμάνη, η οποία συγκινεί ως μητέρα του Πέτρου, μια γυναίκα γεμάτη αγάπη, κατανόηση και πόνο.
Μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι η ζωντανή φωτογραφία και τα πλάνα της. Ο Γιάννης Παπαδάκος ξέφυγε από την ευκολία και τoν απαράδεκτο εαυτό που έδειξε στις ταινίες Bachelor (2 και 3) και μπορώ να ομολογήσω πως τώρα έχει σκηνοθετήσει άρτια την ταινία. Δεν μιλάμε ασφαλώς για αριστουργηματική σκηνοθεσία, αλλά για μια αξιόλογη προσπάθεια. Η παραγωγή έχει προσέξει τις λεπτομέρειες και, αν παραβλέψουμε τα γνωστά προϊόντα που διαφημίζονται στην ταινία, είναι ένα από τα λίγα ριμέικ που δεν κοροϊδεύουν τον θεατή με αισχρότητες και προχειρότητα. Γι’ αυτό και μόνο τα ξεπερνά κατά πολύ! **/5
Από τη Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, φιλόλογο, διδάκτορα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
