Το Σχολείο της Φυλακής Λάρισας έγινε 20 ετών

* «ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΡΟΣ ΜΑΣ» ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑΝ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΘΕΣ * ΤΙ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΟΙ 4 ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Του Κώστα Γκιάστα

«20 χρόνια φως». Αυτός ήταν ο τίτλος της επετειακής και εορταστικής εκδήλωσης που έγινε χθες το πρωί στον χώρο του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας στις Φυλακές της Λάρισας. Και ήταν απόλυτα εύστοχος, καθώς οι ίδιοι οι μαθητές του σχολείου, τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι, το αποκάλεσαν ως έναν φάρο σε όλη την πορεία τους.

Το εν λόγω σχολείο μετράει 20 χρόνια ζωής και η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν μια αφορμή για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι πώς ξεκίνησε την πορεία του το πρώτο σχολείο μέσα στις φυλακές της χώρας. Από το 2004 ως το 2024 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και από τις αίθουσες του πέρασαν περισσότεροι από 1.200 μαθητές. Άνθρωποι που δε γνώριζαν λέξη ελληνικά, όμως κατάφεραν να φτάσουν ακόμη και στο πανεπιστήμιο. Άνθρωποι που δεν είχαν κανέναν γνωστό και έκαναν φιλίες ζωής. Άτομα που βρήκαν μια αγκαλιά και δύο κουβέντες γλυκές πριν βγουν ξανά στην κοινωνία.
Όπως τόνισε στην εναρκτήρια ομιλία του ο διευθυντής των δύο σχολείων (2ο ΣΔΕ Λάρισας και 45ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας) κ. Γιώργος Τράντας, με την εκδήλωση αυτήν τιμάται ένα όραμα που έγινε πραγματικότητα πριν από δύο δεκαετίες. Αυτό της παροχής εκπαίδευσης μέσα στα τείχη μιας φυλακής. «Ένα όραμα που έδειξε ότι η μάθηση και η προσωπική ανάπτυξη δεν έχουν όρια. Παράλληλα, γιορτάζεται η θεία και η ανθρώπινη φύση, η αλληλεγγύη και η ελπίδα. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης, της συγχώρεσης και της νέας αρχής. Και ποιος καλύτερος τρόπος για να γιορταστούν αυτές οι αξίες από το να είμαστε όλοι μαζί εδώ, ενωμένοι με την κοινή μας ανθρωπιά», δήλωσε ο κ. Τράντας, για να προσθέσει πως: «Τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε που ιδρύθηκε το πρώτο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας σε φυλακή ήταν γεμάτα από προσπάθεια, επιτυχίες και μαθήματα. Είδαμε εικόνες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή τους χάρη στην εκπαίδευση».
ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ
Μετά από την προβολή ενός σύντομου βίντεο με δράσεις της εικοσάχρονης πορείας του σχολείου, χαιρέτησαν οι τρεις διευθυντές που προηγήθηκαν του σημερινού. Ο κ. Φώτης Βελώνης, που ήταν διευθυντής από το 2004 ως το 2006, θυμήθηκε πόσο δύσκολο ήταν το ξεκίνημα, όμως η αρχή, όπως σημείωσε, είναι το ήμισυ του παντός, ευχαριστώντας μαθητές και εκπαιδευτικούς για την προσπάθεια.
Εν συνεχεία, διευθυντής ανέλαβε από το 2006 ως το 2010 ο κ. Γεώργιος Γίτσας, ο οποίος δήλωσε συγκινημένος για την αγάπη που έδειξαν όλοι προς το σχολείο. Κάλεσε, μάλιστα, τους κρατούμενους να μην κάνουν κινήσεις που καταστρέφουν τους εαυτούς τους, αλλά να προσέχουν. Έπειτα ανέλαβε διευθυντής από το 2010 ως το 2014 ο κ. Άρης Βαλασσόπουλος, εκφράζοντας την άποψη πως τους θεωρεί μαθητές και όχι εκπαιδευόμενους όλους μέσα στο σχολείο. Τόνισε, μάλιστα, πως ουσιαστικά η κοινωνία δε δίνει ούτε την πρώτη ευκαιρία σ’ αυτά τα παιδιά, άρα εκτιμά πως το σχολείο δεν είναι δεύτερης ευκαιρίας, αλλά πρώτης... Είπε σε όλους, μάλιστα, πως αυτόν τον χώρο πρέπει να τον προφυλάξουν.
Του Κώστα Γκιάστα«20 χρόνια φως». Αυτός ήταν ο τίτλος της επετειακής και εορταστικής εκδήλωσης που έγινε χθες το πρωί στον χώρο του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας στις Φυλακές της Λάρισας. Και ήταν απόλυτα εύστοχος, καθώς οι ίδιοι οι μαθητές του σχολείου, τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι, το αποκάλεσαν ως έναν φάρο σε όλη την πορεία τους.
Το εν λόγω σχολείο μετράει 20 χρόνια ζωής και η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν μια αφορμή για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι πώς ξεκίνησε την πορεία του το πρώτο σχολείο μέσα στις φυλακές της χώρας. Από το 2004 ως το 2024 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και από τις αίθουσες του πέρασαν περισσότεροι από 1.200 μαθητές. Άνθρωποι που δε γνώριζαν λέξη ελληνικά, όμως κατάφεραν να φτάσουν ακόμη και στο πανεπιστήμιο. Άνθρωποι που δεν είχαν κανέναν γνωστό και έκαναν φιλίες ζωής. Άτομα που βρήκαν μια αγκαλιά και δύο κουβέντες γλυκές πριν βγουν ξανά στην κοινωνία.
Όπως τόνισε στην εναρκτήρια ομιλία του ο διευθυντής των δύο σχολείων (2ο ΣΔΕ Λάρισας και 45ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας) κ. Γιώργος Τράντας, με την εκδήλωση αυτήν τιμάται ένα όραμα που έγινε πραγματικότητα πριν από δύο δεκαετίες. Αυτό της παροχής εκπαίδευσης μέσα στα τείχη μιας φυλακής. «Ένα όραμα που έδειξε ότι η μάθηση και η προσωπική ανάπτυξη δεν έχουν όρια. Παράλληλα, γιορτάζεται η θεία και η ανθρώπινη φύση, η αλληλεγγύη και η ελπίδα. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης, της συγχώρεσης και της νέας αρχής. Και ποιος καλύτερος τρόπος για να γιορταστούν αυτές οι αξίες από το να είμαστε όλοι μαζί εδώ, ενωμένοι με την κοινή μας ανθρωπιά», δήλωσε ο κ. Τράντας, για να προσθέσει πως: «Τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε που ιδρύθηκε το πρώτο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας σε φυλακή ήταν γεμάτα από προσπάθεια, επιτυχίες και μαθήματα. Είδαμε εικόνες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή τους χάρη στην εκπαίδευση».
ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ
Μετά από την προβολή ενός σύντομου βίντεο με δράσεις της εικοσάχρονης πορείας του σχολείου, χαιρέτησαν οι τρεις διευθυντές που προηγήθηκαν του σημερινού. Ο κ. Φώτης Βελώνης, που ήταν διευθυντής από το 2004 ως το 2006, θυμήθηκε πόσο δύσκολο ήταν το ξεκίνημα, όμως η αρχή, όπως σημείωσε, είναι το ήμισυ του παντός, ευχαριστώντας μαθητές και εκπαιδευτικούς για την προσπάθεια.
Εν συνεχεία, διευθυντής ανέλαβε από το 2006 ως το 2010 ο κ. Γεώργιος Γίτσας, ο οποίος δήλωσε συγκινημένος για την αγάπη που έδειξαν όλοι προς το σχολείο. Κάλεσε, μάλιστα, τους κρατούμενους να μην κάνουν κινήσεις που καταστρέφουν τους εαυτούς τους, αλλά να προσέχουν. Έπειτα ανέλαβε διευθυντής από το 2010 ως το 2014 ο κ. Άρης Βαλασσόπουλος, εκφράζοντας την άποψη πως τους θεωρεί μαθητές και όχι εκπαιδευόμενους όλους μέσα στο σχολείο. Τόνισε, μάλιστα, πως ουσιαστικά η κοινωνία δε δίνει ούτε την πρώτη ευκαιρία σ’ αυτά τα παιδιά, άρα εκτιμά πως το σχολείο δεν είναι δεύτερης ευκαιρίας, αλλά πρώτης... Είπε σε όλους, μάλιστα, πως αυτόν τον χώρο πρέπει να τον προφυλάξουν.
ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
Ιδιαίτερη ήταν η ενότητα στην οποία μίλησαν τρεις μαθητές. Ο παλιότερος, ο νεότερος, αλλά και ένας που έχει φτάσει πολύ ψηλά στην εκπαιδευτική βαθμίδα. Την αρχή έκανε ο Άγγελος Τ., που ήταν μαθητής από το 2004, χαρακτηρίζοντας το σχολείο μια όαση μέσα στην έρημο, καθώς μέσα σ’ αυτόν τον χώρο μπήκαν, όπως είπε, τα θεμέλια για ένα σημείο «διαφυγής». Πρόσθεσε, ακόμα, πως δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να νιώθουν μέλη μιας ελεύθερης κοινωνίας και καταλήγοντας σημείωσε πως γράφει ιστορία.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη έλαβε ο τελευταίος μαθητής στο Μητρώο. Ο Χρυσοβαλάντης Ζ. με το νούμερο 1228 εξέφρασε την άποψη πως τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και πως πλέον ο χρόνος του δεν είναι «νεκρός», όπως συμβαίνει όταν είναι στο κελί. Στάθηκε, επίσης, στο γεγονός πως υπάρχει μια πολυπολιτισμικότητα και πως στόχος είναι να βρουν αυτό που τους ενώνει και όχι αυτά που τους χωρίζουν. «Να σπάσουμε το τείχος του ρατσισμού» είπε.
Τελευταίος μαθητής που μίλησε ήταν ο Τριντάν, που πλέον είναι φοιτητής του ΕΑΠ. Εξέφρασε τη βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησε στο σχολείο και εξήγησε πως το σημάδι που του άφησαν είναι ανεξίτηλο στην καρδιά του. «Είστε ο φάρος που φωτίζει τον δρόμο μας» και στάθηκε ιδιαίτερα στην προσφορά του Γ. Τράντα και την αφοσίωσή του. Αποκάλεσε όλους τους ανθρώπους του σχολείου μια δεύτερη οικογένεια.
Στη συνέχεια της εκδήλωσης είκοσι εκπαιδευόμενοι του σχολείου άναψαν 20 κεριά και μία λέξη που αντιπροσώπευε τα είκοσι χρόνια ζωής του σχολείου. Προσφορά, συμπαράσταση, συγκίνηση, εμπειρίες, αγάπη ήταν μερικές από αυτές που φώναξαν.
Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης έκλεισε με το ομώνυμο τραγούδι που γράφτηκε για την περίσταση και ερμηνεύτηκε από τους εκπαιδευτές και τους εκπαιδευόμενους του 2ου ΣΔΕ Λάρισας. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε και η χορωδία του σχολείου που λειτουργεί υπό τη διεύθυνση της μουσικού Έφης Φαρμάκη.
Στο δεύτερο μέρος, μαθητές των δύο σχολείων ευχήθηκαν στη γλώσσα τους και πρόσφεραν χριστουγεννιάτικες κάρτες στους καλεσμένους της γιορτής. Ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Η νύχτα που συναντήθηκαν οι άνθρωποι». Μια παράσταση για τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης και για την αναζήτηση της ζεστασιάς του σπιτιού. Το Ιράν, η Ελλάδα, η Συρία, η Ρωσία, το Σουδάν με την Αλβανία ενώθηκαν πάνω στη σκηνή τόσο όμορφα.
Η γιορτή ολοκληρώθηκε με μικρή συναυλία μελών της ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας. Ο χορός δεν άργησε να ξεκινήσει και ήταν ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η εκδήλωση.
«Όλοι κουβαλάμε τη δική μας φυλακή μέσα μας. Όταν τη μοιραζόμαστε την ιστορία μας, ανοίγουν όλες οι πόρτες» ήταν το μήνυμα που έστειλε στο τέλος ένας μαθητής, κερδίζοντας το χειροκρότημα.
Ιδιαίτερη ήταν η ενότητα στην οποία μίλησαν τρεις μαθητές. Ο παλιότερος, ο νεότερος, αλλά και ένας που έχει φτάσει πολύ ψηλά στην εκπαιδευτική βαθμίδα. Την αρχή έκανε ο Άγγελος Τ., που ήταν μαθητής από το 2004, χαρακτηρίζοντας το σχολείο μια όαση μέσα στην έρημο, καθώς μέσα σ’ αυτόν τον χώρο μπήκαν, όπως είπε, τα θεμέλια για ένα σημείο «διαφυγής». Πρόσθεσε, ακόμα, πως δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να νιώθουν μέλη μιας ελεύθερης κοινωνίας και καταλήγοντας σημείωσε πως γράφει ιστορία.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη έλαβε ο τελευταίος μαθητής στο Μητρώο. Ο Χρυσοβαλάντης Ζ. με το νούμερο 1228 εξέφρασε την άποψη πως τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και πως πλέον ο χρόνος του δεν είναι «νεκρός», όπως συμβαίνει όταν είναι στο κελί. Στάθηκε, επίσης, στο γεγονός πως υπάρχει μια πολυπολιτισμικότητα και πως στόχος είναι να βρουν αυτό που τους ενώνει και όχι αυτά που τους χωρίζουν. «Να σπάσουμε το τείχος του ρατσισμού» είπε.
Τελευταίος μαθητής που μίλησε ήταν ο Τριντάν, που πλέον είναι φοιτητής του ΕΑΠ. Εξέφρασε τη βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησε στο σχολείο και εξήγησε πως το σημάδι που του άφησαν είναι ανεξίτηλο στην καρδιά του. «Είστε ο φάρος που φωτίζει τον δρόμο μας» και στάθηκε ιδιαίτερα στην προσφορά του Γ. Τράντα και την αφοσίωσή του. Αποκάλεσε όλους τους ανθρώπους του σχολείου μια δεύτερη οικογένεια.
Στη συνέχεια της εκδήλωσης είκοσι εκπαιδευόμενοι του σχολείου άναψαν 20 κεριά και μία λέξη που αντιπροσώπευε τα είκοσι χρόνια ζωής του σχολείου. Προσφορά, συμπαράσταση, συγκίνηση, εμπειρίες, αγάπη ήταν μερικές από αυτές που φώναξαν.
Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης έκλεισε με το ομώνυμο τραγούδι που γράφτηκε για την περίσταση και ερμηνεύτηκε από τους εκπαιδευτές και τους εκπαιδευόμενους του 2ου ΣΔΕ Λάρισας. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε και η χορωδία του σχολείου που λειτουργεί υπό τη διεύθυνση της μουσικού Έφης Φαρμάκη.
Στο δεύτερο μέρος, μαθητές των δύο σχολείων ευχήθηκαν στη γλώσσα τους και πρόσφεραν χριστουγεννιάτικες κάρτες στους καλεσμένους της γιορτής. Ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Η νύχτα που συναντήθηκαν οι άνθρωποι». Μια παράσταση για τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης και για την αναζήτηση της ζεστασιάς του σπιτιού. Το Ιράν, η Ελλάδα, η Συρία, η Ρωσία, το Σουδάν με την Αλβανία ενώθηκαν πάνω στη σκηνή τόσο όμορφα.
Η γιορτή ολοκληρώθηκε με μικρή συναυλία μελών της ορχήστρας παραδοσιακής μουσικής του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας. Ο χορός δεν άργησε να ξεκινήσει και ήταν ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η εκδήλωση.
«Όλοι κουβαλάμε τη δική μας φυλακή μέσα μας. Όταν τη μοιραζόμαστε την ιστορία μας, ανοίγουν όλες οι πόρτες» ήταν το μήνυμα που έστειλε στο τέλος ένας μαθητής, κερδίζοντας το χειροκρότημα.