«Το έργο του Αχελώου απαιτεί ισχυρή πολιτική βούληση»…

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΡΙΣΑΙΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΕΧΩΔΕ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΟΥΦΛΙΑ

Την ειλικρινή και την ισχυρή πολιτική βούληση θέτει ως προϋπόθεση για να προχωρήσει το έργο του Αχελώου ο Λαρισαίος πολιτικός, πρώην υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς. Το κορυφαίο ιστορικό στέλεχος της δεξιάς, που η σχετική υπόθεση υπήρξε

όνειρο ζωής στην πολύχρονη πολιτική καριέρα του, με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις που έθεσαν στον προσκήνιο το υδατικό ζήτημα της Θεσσαλίας, παίρνει θέση στο πολύκροτο θέμα που διαιωνίζεται επί δεκαετίες.
Με προσωπική του δήλωση και ξεκαθαρίζοντας επί της ουσίας πως το έργο είναι πολυσύνθετο, περιβαλλοντικό, υδρευτικό, αρδευτικό και ενεργειακό και αφορά μόνο το 15% των υδάτων του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα, κάνει μια ιστορική αναδρομή στα γεγονότα, εκφράζει την ικανοποίησή του για την κινητοποίηση των φορέων και συστήνει στην κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει προς πάσα κατεύθυνση, την αποστολή και την έκταση του σημαντικού αυτού έργου.
«Χαίρομαι, τονίζει ο συντοπίτης μας πολιτικός, για την κινητοποίηση των βουλευτών και των φορέων και για την πρωτοβουλία του σημερινού υπουργού κ. Κώστα Καραμανλή για την κατασκευή του έργου του Αχελώου. Το έργο κακώς αναφέρεται ως «εκτροπή του Αχελώου». Είναι μεταφορά του 15% των υδάτων του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα. Επισημαίνω ότι όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών ήταν σύμφωνες με την κατασκευή του έργου. Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να αναφερθώ στη σειρά των γεγονότων που αφορούν το έργο του Αχελώου για να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον για την οριστική ολοκλήρωσή του.
Το 2000 η ολομέλεια του Σ.τ.Ε. ετάχθη υπέρ της κατασκευής του έργου και δέχτηκε ότι όλες οι μελέτες ήταν πλήρεις και επαρκείς. Η απόφαση όμως ήταν αρνητική γιατί έθεσε θέμα να ληφθούν ορισμένα μέτρα μεταξύ των οποίων κυρίως και για την προστασία της μονής Αγίου Γεωργίου του Μυροφύλλου. Σε συμμόρφωση προς την απόφαση αυτή το 2004 όταν ανέλαβα το υπουργείο εκπονήθηκαν νέες πλήρεις μελέτες και ελήφθησαν τα μέτρα αυτά.
Κατόπιν αυτού, το 2005 δημοπρατήθηκε και ανατέθηκε η κατασκευή του φράγματος της Συκιάς και της σήραγγας πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα πρόβλημα.
Το 2005 όμως η ολομέλεια του Σ.τ.Ε. αντίθετα με την απόφαση του 2000 ακύρωσε πάλι το έργο του Αχελώου.
Μετά από αυτές τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε., το θέμα του Αχελώου το έφερα στη Βουλή και εισηγήθηκα το άρθρο 13 στο Ν. 3481/2006 που ψηφίστηκε στη Βουλή από τη ΝΔ, το ΚΚΕ και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Στο άρθρο αυτό περιλαμβάνονται όσα απαιτούνταν για τη συμμόρφωση ως προς την απόφαση του Σ.τ.Ε.
Κατόπιν αυτών, προχώρησε η κατασκευή του φράγματος της Συκιάς, ολοκληρώθηκε η διάνοιξη της σήραγγας μήκους 17,5 χλμ με προοπτική τα έργα της μεταφοράς του νερού να τελειώσουν το 2012.
Το 2009 το Σ.τ.Ε. ανέστειλε κάθε έργο στον Αχελώο, απέφυγε να πάρει τελική απόφαση και ταυτόχρονα ζήτησε τη γνώμη του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) με ένα ερωτηματολόγιο το οποίο κατά την άποψή μου δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.
Το 2012 ήρθαν οι απαντήσεις στα ερωτήματα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και το 2014 το Σ.τ.Ε. αποφάσισε την ακύρωση του έργου για διάφορους λόγους.
Βλέποντας αυτή την περιληπτική αναφορά της πορείας του έργου του Αχελώου, έχουμε μια θετική απόφαση του Σ.τ.Ε. το 2000, η οποία δέχεται την κατασκευή του έργου και μάλιστα έκρινε ότι όλες οι μελέτες (περιβαλλοντικές και υδρολογικές) είναι πλήρεις και επαρκείς. Εν συνεχεία, όλες οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι αρνητικές με έναν από τους κύριους λόγους ότι οι μελέτες δεν είναι πλήρεις και επαρκείς.
Το συμπέρασμα είναι ότι το Σ.τ.Ε. είναι αρνητικό και κρίνει το έργο μόνο ως αρδευτικό. Το έργο είναι πολυσύνθετο, περιβαλλοντικό, υδρευτικό, αρδευτικό και ενεργειακό και αφορά μόνο το 15% των υδάτων του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα.
Δυστυχώς το έργο ονομάστηκε προ δεκαετιών όταν άρχισε, ως «εκτροπή του Αχελώου» και με τον χαρακτηρισμό ότι είναι μόνο αρδευτικό. Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος ότι όποιος είναι υπέρ του έργου είναι εναντίον του Περιβάλλοντος.
Η πρότασή μου είναι ότι για να ολοκληρωθεί το έργο απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση από την κυβέρνηση, διότι χωρίς αυτήν δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί το έργο. Σωστά κάνει που φέρνει το θέμα στη Βουλή αλλά εκεί πρέπει όλα τα κόμματα να τοποθετηθούν με ειλικρίνεια χωρίς το κριτήριο του πολιτικού κόστους, αλλά βάσει της πραγματικότητας. Η ευθύνη για την επίλυση του θέματος όμως είναι της κυβέρνησης η οποία πέραν των άλλων ενεργειών της επιπλέον πρέπει να ξεκαθαρίσει προς πάσα κατεύθυνση, προς τον λαό και προς το Σ.τ.Ε. την αποστολή του έργου και την έκτασή του. Ελπίζω με αυτή την κυβέρνηση ότι αυτό το έργο δεν θα τελματώσει και μπορεί να ολοκληρωθεί».