Πρώτη ομάδα ποδοσφαίρου που ιδρύθηκε στην πόλη της Λάρισας ήταν ο Άρης Λάρισας το 1925, αλλά γρήγορα τα βήματά του άρχισαν να ακολουθούν και άλλες όπως ο Ηρακλής, ο Λαρισαϊκός, ο Τοξότης και ο Απόλλων Λάρισας.
Μάλιστα το λαρισινό ποδόσφαιρο δεν πτοήθηκε ούτε στη γερμανική κατοχή αλλά οι ομάδες όπως μας λέει ο 87χρονος Τάσος Απρίλης (κορυφαίο σέντερ μπακ πριν την ίδρυση της ΑΕΛ και αρχηγός για πολλά χρόνια του Άρη Λάρισας) το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν όνομα. Ο Άρης Λάρισας έγινε «Μαύρος Αετός», ο Λαρισαϊκός έγινε Ατρόμητος ενώ υπήρξε και ο Εθνικός.
*Το κατοχικό ποδόσφαιρο πώς ήταν;
Ο Τάσος Απρίλης μάς απαντάει: «Εγώ ήμουν μικρός αλλά πληροφορήθηκα ότι οι ομάδες είχαν μια καλή ευκαιρία να αγωνίζονται ώστε οι νεαροί παίκτες να γυμνάζονται αλλά το κυριότερο ήταν να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους για τη γερμανική κατοχή και κυρίως τους ανθρώπους των Γερμανών και κυρίως όσους είχαν προσχωρήσει σε αυτούς και παράλληλα να τονώσουν το εθνικό τους φρόνημα. Να μπορούν επίσης να βγούνε από τα σπίτια τους και να παίζουν μπάλα στον Άγιο Χαράλαμπο ή στον Άγιο Νικόλαο που είχε χώρους. Βρίσκονταν όλοι όσοι ήθελαν να κρατήσουν «ζωντανό το ποδόσφαιρο, αλλά το κυριότερο να πληροφορηθούν ειδήσεις, ενώ η μορφή συνεύρεσης ήταν ευκαιρία για δράσεις. Μάλιστα έρχονταν και οι Γερμανοί και έβλεπαν αλλά στέκονταν στο παιχνίδι».
*Εσείς πότε μπήκατε στην ενεργό δράση;
«Το 1948, όταν για πρώτη φορά παρακινούμενος από παίκτες της εποχής, τον Τσιτώτα, τον Δαλανίκα (Σαμέτη), τον Κατσικαμαγιάννη, τον Μαντέλα.... Με είχε εντυπωσιάσει το πρώτο διεθνές παιχνίδι που δόθηκε στη Λάρισα και το έδωσε ο Ηρακλής Λάρισας με μια ομάδα Εγγλέζων τότε που τα συμμαχικά στρατεύματα ήρθαν στη θεσσαλική πρωτεύουσα. Ο Ηρακλής κέρδιζε διαρκώς και οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να φέρουν και παίκτη της εθνικής Αγγλίας, έναν Ράιτ για να νικήσουν την ομάδα του Ηρακλέους. Και ο Ηρακλής γνώρισε βαριά ήττα με 7-0 που ως τότε νικούσε κάθε αντίπαλό του».
*Μετά την κατοχή πώς είναι το λαρισινό ποδόσφαιρο;
«Ο «Μαύρος Αετός» έγινε ξανά Άρης, ο Ατρόμητος έγινε ξανά Λαρισαϊκός, ενώ κράτησαν τα παλιά τους ονόματα Ηρακλής, Τοξότης και Απόλλωνας.
Εμείς είχαμε πολλά προβλήματα, ο Ηρακλής Λάρισας μας πήρε καλούς παίκτες όπως τους Αντωνούλη, Κρεμέτη, Γλούπο, Παπαγεωργίου. Άλλοι σταμάτησαν το ποδόσφαιρο και άλλοι σκοτώθηκαν στο αλβανικό μέτωπο. Από την προπολεμική ομάδα έμειναν μόνο δύο παίκτες.
Τα οικονομικά διορθώθηκαν χάρη σε έναν φίλαθλο και μετέπειτα πρόεδρο, τον Γιώργο Ζιαζιά να προσπαθεί να κρατήσει την ομάδα «ζωντανή». Η αγορά μιας στολής και μιας μπάλας κράτησε την ομάδα όρθια χάρη σε ένα χορό που έγινε στο ζαχαροπλαστείο «Ολύμπιον» το 1947.
Ώσπου ήρθε μια ιστορική στιγμή για τον Άρη Λάρισας. Το 1948 ο Άρης βγάζει μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών στην ομάδας όπως τους: Αέρη, Μανίκα, Μακρή, Καϊάφα, τον υποφαινόμενο, Μαργαρίτη, Παπαδημητρίου, Τσάλτα, Δαλανίκα, ενώ στις 30 Μαρτίου 1950 η ομάδα κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 3-2 χάρη σε τρία γκολ του Αέρη.
Μια νίκη που έκανε μεγάλη αίσθηση καθώς είχε συνδυαστεί με μια νίκη κόντρα στον Ατρόμητο Πειραιώς με 4-3».
*Ποια η διοργάνωση των πρωταθλημάτων;
«Αγωνιζόμασταν οι λαρισινές ομάδες μεταξύ μας και ο πρωταθλητής έπαιζε με άλλες ομάδες της Θεσσαλίας για να ανέβει Β' Εθνική. Η διοργάνωση που έκλεβε την παράσταση ήταν το “SIX SIDE” το τουρνουά του Πάσχα όπου ο Άρης πάντα κέρδιζε αήττητος. Στους αγώνες συμμετείχαν οι ομάδες με έξι παίκτες και κάθε ημίχρονο ήταν 15 λεπτά.
Και ο νικητής έπαιρνε ένα κύπελλο που αθλοθετούσε ο πρόεδρος της Βουλής Λαρισαίος Τάκης Ροδόπουλος (σ.σ. επί δέκα σχεδόν χρόνια πρόεδρος της Βουλής) μαζί με την Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου και έδιναν παράλληλα μαζί με έντεκα ποδοσφαιριστές και μια μπάλα.
Πάντα υπήρχαν αγώνες μεταξύ των ομάδων της Θεσσαλίας δηλαδή μικτή Λάρισας εναντίον Βόλου ή Τρικάλων ή Καρδίτσας. Επίσης υπήρχε και η μικτή Θεσσαλίας που έπαιζε με μικτές ομάδες άλλων περιφερειών».
*Όπως τώρα η Περιφέρεια και ο κάθε Δήμος...
«Ναι, αλλά να σκεφτεί κανείς ότι η κάθε ομάδα είχε μια στολή για πολλά χρόνια και μια μπάλα από δέρμα και αν χανόταν δύσκολα θα ξαναβρίσκαμε δεύτερη αφού το μυστικό ήταν η ραφή. Στη Λάρισα υπήρχε ένας τυφλός φίλαθλος που παρότι δεν έβλεπε ήξερε να ράβει μπάλες».
*Μιλήσατε για μεταγραφές. Αλήθεια υπήρχαν οι σταρ της εποχής;
«Ναι ο Κώστας ο Αέρης, που απεβίωσε πρόσφατα χωρίς να τιμηθεί όπως θα έπρεπε η μνήμη του, ήταν ο σταρ της εποχής. Το 1955 ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και τότε οι ομάδες της Λάρισας γνωρίζοντας την αξία του αποφάσισαν να τον αποκτήσουν με κίνητρο να του βρούνε δουλειά. Η μεταγραφή αυτή θα άλλαζε τα δεδομένα. Ο Λαρισαϊκός του βρήκε δουλειά στο 724 Τάγμα Μηχανικού αλλά δεν ήταν μόνιμη, ο Άρης στην Αγροτική Τράπεζα για ένα εξάμηνο αλλά ο Ηρακλής με πρόεδρο τον Μαλίτα τον έβαλε στο Υπουργείο Εμπορίου. Και έγινε η μεταγραφή της δεκαετίας. Ο Ηρακλής στον παίκτη έδωσε 20.000 δραχμές όταν το 1956 ο μισθός ήταν 680 δραχμές τον μήνα. Επαιξε στον Ηρακλή αλλά όχι για μεγάλο διάστημα, νομίζω έναν χρόνο, γιατί τραυματίστηκε. Μετά πήγε σε σχολή προπονητών, ενώ έγινε διαιτητής στη Β' Εθνική αλλά και βοηθός στην Α' Εθνική».
*Μιλήσατε για χρήματα... Υπήρχαν μισθοί;
«(σ.σ. γέλια) Άγνωστη λέξη για μας. Στα Γιάννενα που παίξαμε πήγαμε με έρανο των φιλάθλων που μας πλήρωναν τα εισιτήρια ενώ στη διανυκτέρευση τρώγαμε φασολάδα και ψωμί. Στις άλλες θεσσαλικές πόλεις παρότι τότε το ταξίδι ήταν μακρινό(όπως τώρα να πας στην Αθήνα) πηγαίναμε αυθημερόν. Επειδή ήμουν λίγο πιο εύπορος κερνούσα εγώ τους παίκτες.
Αυτό που κερδίζαμε ήταν η αναγνώριση του κόσμου αλλά όταν χάναμε δεν βγαίναμε από το σπίτι. Όταν κερδίζαμε χαιρόμασταν την άλλη μέρα να διαβάζουμε εφημερίδα».
*Είπατε εφημερίδα. Ο Τύπος έγραφε για τα κατορθώματά σας;
Με μια κίνηση ο Τάσος Απρίλης βγάζει και μου δείχνει δύο δημοσιεύματα λέγοντας: «Υπήρχε και αθλητικός συντάκτης όπως εσύ. Έγραφε και τα αθλητικά, ήταν στην πρώτη σελίδα. Τα κράτησα για να τα διαβάζω και να θυμάμαι. Αυτή ήταν η ανταμοιβή μας».
*Η ΑΕΛ πώς προέκυψε...
*Εμείς ανεβήκαμε στη Β' εθνική το 1962 μαζί με τον Λαρισαϊκό γιατί τότε ανέβαιναν δύο ομάδες αλλά ήταν όλες ασανσέρ. Αποφασίστηκε λοιπόν η συνένωση των ομάδων, η οποία έγινε με τη σύμφωνη γνώμη όλων. Ο πρόεδρος Τζοβαρίδης ήταν ο πρώτος της ΑΕΛ προερχόμενος από τον Ηρακλή με το καταστατικό του οποίου έγινε η ΑΕΛ γιατί η συγκεκριμένη ομάδα ήταν στη Β' εθνική κατηγορία. Τότε πήραν νέους παίκτες και όχι έμπειρους όπως ήμουν εγώ, ο Αγορογιάννης, ο Τσουκανέρης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ΑΕΛ να μην ανέβει αμέσως στην Α’ εθνική κατηγορία. Πάντως όλοι στηρίξαμε το εγχείρημα αφού θα έπαιζαν οι συμπαίκτες μας και οι ομάδες μας διαλύθηκαν υποχρεωτικά για δύο χρόνια.
Μέχρι που πήρε το πρωτάθλημα η ΑΕΛ πήγαινα κάθε Κυριακή στο γήπεδο ώσπου μου έβαλε μια τελεία η οικογένεια. Και τώρα παρακολουθώ, διαβάζω εφημερίδα, βλέπω τηλεόραση και χαίρομαι όταν κερδίζει...».
Ο Τάσος Απρίλης αποτελεί μέρος της «ζωντανής ιστορίας» του λαρισινού ποδοσφαίρου που υπόσχεται και με έναν άλλο ζώντα του Άρη να θυμηθούν και άλλες ιστορίες χρήσιμες για καταγραφή. Γι' αυτό που χαίρεται ακόμα είναι πως ορισμένοι τον θυμούνται, ενώ χάρηκε που του είπε η ανιψιά του ότι ακόμα είναι πολύ αναγνωρίσιμος και του χρωστάει ψήφους...(σ.σ. η Ρίτα Απρίλη είναι σήμερα αντιδήμαρχος Λάρισας).
Του Σωτ. Κέλλα
