Η αδερφή του, η Νάγια στα 13 της, δεν μένει μόνο σε όσα ακούει στις ειδήσεις για χώρες μακρινές. Έχει ζήσει την ιερότητα των αγελάδων της Ινδίας, έχει κοιμηθεί σε έρημο του Πακιστάν, ξέρει τι θα πει να είσαι στην πολυκοσμία του Πεκίνου. Δεν την ξεγελούν οι υπερβολές, μα ούτε σοκάρεται από τις πολιτισμικές διαφορές πλέον.
Την οικογένεια Φαρμάκη, μόνο… συνηθισμένη δεν τη λες. Κάθε που επιστρέφουν από ταξίδι, οι γονείς Κώστας και Αγγελίνα, καρφιτσώνουν μια χρωματιστή πινέζα σε ένα τεράστιο παγκόσμιο χάρτη που έχουν στον τοίχο της κουζίνας τους. Μιλάμε για εκατοντάδες πινέζες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Αντιστοιχούν σε ταξίδια και για όλα έχουν να σου πουν μια ιστορία. Μας έφτιαξε καφέ, καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ τους και χαθήκαμε στις ιστορίες τους… Σαν να είχαμε απέναντι τον ίδιο τον Φιλέα Φογκ. Με τη μόνη διαφορά, πως ο Λαρισαίος Φογκ κάνει το γύρου του κόσμο με παιδιά.
Ο πατέρας της οικογένειας ταξίδευε από πολύ μικρός. Το είχε στο αίμα του. Σκληρή δουλειά όλο τον χρόνο, αιματηρές οικονομίες με υπολογισμούς μέχρι και το τελευταίο ευρώ και σαν έρθει το καλοκαίρι βόλτες για ένα μήνα. Στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, παντού. Καλά για την Ευρώπη δεν μιλάμε... Ώσπου γνώρισε και τη γυναίκα του και της κόλλησε το μικρόβιο. Έλα όμως που ήρθε και το πρώτο παιδί.
«Στα κοντινά, δηλαδή στην Ευρώπη την παίρναμε μαζί μας. Όμως πριν από δέκα χρόνια πήγαμε στη Γουατεμάλα. Μη ρωτάς πως τα περάσαμε. Ένα μήνα κλαίγαμε. Αφήσαμε το παιδί και είπαμε πως δεν θα ξαναγίνει αυτό».
Και δεν ξανάγινε. Βγήκε και το τέταρτο μέλος και από τότε όλοι μαζί πλέον με ένα χάρτη στο χέρι γυρνάνε όλον τον κόσμο. Ακόμα πιο μεθοδική αποθήκευση χρημάτων, ακόμα πιο δύσκολες εκδρομές. Δεν θυμούνται πόσα κράτη έχουν γυρίσει. Θυμούνται όμως ιστορίες και ονόματα από την κάθε πόλη και την κάθε νύχτα που τους έβρισκε σε κάποιο φτηνό κατάλυμα. Αυτές είναι πιο σημαντικές από τους χαζούς αριθμούς.
Κάποιοι μπορεί και να αναρωτηθούν διαβάζοντας έως τώρα, «μα καλά τα παιδιά τι καταλαβαίνουν τόσο μικρά» μα η απάντησή τους βρίσκεται μέσα στις περιγραφές τους.
Θυμήθηκαν για τον τρόπο ζωής στο Νέο Δελχί, έφεραν στην μνήμη τους, τους ελέφαντες και τις καμήλες που ανέβηκαν, τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα, τις κακοτράχαλες διαδρομές με όλου του είδους τα οχήματα μέσα στη ζούγκλα, τα παιχνίδια με παιδιά απ’ όλον τον κόσμο. Τι άλλο να θυμούνται δηλαδή…
Πριν λίγες ημέρες γύρισαν από το τελευταίο τους ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό. Τρένα, αεροπλάνα, ξανά τρένα. Ο δρόμος από τη Μόσχα ως το Βλαδιβοστόκ με ενδιάμεσους σταθμούς την Κίνα και τη Μογγολία είχε τη δική του γοητεία. Έχουν και κουραστικές ημέρες τα ταξίδια. Αλήθεια όλο αυτό πώς το αντιμετωπίζουν τα παιδιά; «Ένα παιδί μπορεί να περπατήσει κάθε μέρα, σε χιλιόμετρα, την ηλικία του και να κουβαλήσει σε κιλά, τη μισή του ηλικία στην πλάτη. Τα παιδιά με βάση την εμπειρία περπατούν πολύ περισσότερο... Εμείς κουραζόμαστε» απαντάει ο πατέρας της οικογένειας. Δεν έχουμε λόγο να μην το πιστέψουμε και συνεχίζουμε να τον ακούμε «τα παιδιά αφομοιώνονται και προσαρμόζονται πολύ εύκολα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Όταν πήγαμε στην Καμπότζη είδαν τα σκουπίδια στην πρωτεύουσα και ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Μετά από 30 ημέρες όμως όταν επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο ήταν σαν να μην τα έβλεπαν. Έχω δει τα παιδιά να παίζουν με ένα κομμάτι σπάγκο για δύο ώρες. Μόνο με ένα κομμάτι σπάγκο…».
Τελικά πόσο διαφορετικό είναι το να ταξιδεύεις με τα παιδιά, από το να το κάνεις μόνος σου; «Στα ταξίδια μας η παρουσία των παιδιών λειτουργεί ως κλειδί για ν΄ ανοίξουν οι καρδιές, τα χαμόγελα αλλά και τα σπίτια των ανθρώπων. Από τη μια το περίεργο, από την άλλη ίσως η ασφάλεια, η αίσθηση ότι δεν αποτελούμε απειλή, ότι είμαστε οικογένεια έκανε τις ομοιότητες περισσότερες από τις διαφορές. Η επαφή ήταν άμεση χωρίς ντροπές και περιστροφές. Χαιρόμαστε που κάνουμε τα ταξίδια με τα παιδιά μας και σίγουρα δεν μετανιώνουμε για καμία στιγμή» και όταν τελειώνει το ένα ταξίδι σκέφτονται ήδη το επόμενο γιατί σύμφωνα με τους ίδιους «προγραμματισμός και μελέτη κάνουν το ταξίδι μοναδική εμπειρία…».
