Διευθυντές σχολείων αρνούνται να εγγράψουν διαβητικά παιδιά, δάσκαλοι δεν τα επιτρέπουν να βγουν από την τάξη για να μετρήσουν το σάκχαρο ή να κάνουν ινσουλίνη, καταγγέλλει ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη
ΑΘΗΝΑ
Σοβαρές καταγγελίες για διευθυντές σχολείων, που αρνούνται να εγγράψουν παιδιά που πάσχουν από διαβήτη, αλλά και για δασκάλους που απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα προκειμένου να μετρήσουν το σάκχαρό τους, ή να κάνουν την ινσουλίνη τους, κάνει στο «Πρακτορείο FM», ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ.), Χρήστος Δαραμήλας.
Αναφέρεται επίσης στα προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού και μπούλινγκ, που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά, ενώ επισημαίνει την επιτακτική ανάγκη, παρουσίας του σχολικού νοσηλευτή, που ναι μεν προβλέπεται από τον νόμο, ωστόσο όπως λέει, οι διορισμοί της εν λόγω ειδικότητας, για τη σχολική χρονιά που πέρασε, πανελλαδικά είναι ελάχιστοι, σε σχέση με τις ανάγκες που υπάρχουν. Κι όλα αυτά τη στιγμή που κάθε χρόνο στην Ελλάδα προστίθενται περίπου 500 παιδιά κάτω των 16 ετών, στα ήδη εκδηλωμένα περιστατικά με διαβήτη, τα οποία ανέρχονται σε περισσότερα από 35.000.
Μπορεί η σχολική χρονιά να έχει ουσιαστικά τελειώσει, ωστόσο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με διαβήτη δεν έχουν εποχικότητα και είναι πάντα επίκαιρα, αλλά και συνυφασμένα με την αποδοχή και κατανόηση του προβλήματος και κυρίως με το θέμα της αντιμετώπισής του από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, ειδικά στα δημοτικά σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς, λέει ο κ. Δαραμήλας.
"Το πρόβλημα εντοπίζεται συγκεκριμένα στο ότι η απαίτηση που έχει ο διαβήτης στη μέτρηση του σακχάρου ή στη χορήγηση ινσουλίνης για να πραγματοποιηθεί ένα γεύμα, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναλάβει κάποιος εκπαιδευτικός, γιατί του απαγορεύεται, αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τον σχολικό νοσηλευτή. Κάτι, που προβλέπεται από τον νόμο περί λειτουργίας των σχολείων, υπάρχει και κοινοτική οδηγία, και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο του 2015 έχει ξεκινήσει μία διαδικασία, μέσω προγράμματος ΕΣΠΑ, που έχει πάρει το υπουργείο Παιδείας. Αλλά, δυστυχώς, ήταν πάρα πολύ λίγοι οι σχολικοί νοσηλευτές, που διορίστηκαν πανελλαδικά για το σχολικό έτος 2015-2016. Συγκεκριμένα, οι θέσεις που προκηρύχθηκαν για τα γενικά σχολεία ήταν 119, και από αυτές καλύφθηκαν οι 87, όταν οι αιτήσεις γονέων και κηδεμόνων παιδιών με διαβήτη, αυτήν τη στιγμή ξεπερνούν τις 1.500 ανά την Ελλάδα».
Όπως αναφέρει ο κ. Δαραμήλας, «συνήθως ο γονιός είναι εκείνος που θα φροντίσει να πάει στο πρώτο διάλειμμα για να κάνει τη μέτρηση στο παιδί και να του δώσει την απαραίτητη δοσολογία ινσουλίνης, προκειμένου να μπορέσει να πάρει το γεύμα του. Κάτι το οποίο εννοείται ότι στερεί από τον γονιό την εργασία και την επαγγελματική του δραστηριότητα. Ναι μεν είναι γονιός και θα συνεχίσει να το κάνει, ωστόσο με την υποστήριξη του σχολικού νοσηλευτή, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποφευχθεί».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Ο φόβος του δασκάλου μήπως το παιδί παρουσιάσει επιπλοκές από τη νόσο, μεταφέρεται στον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος μπαίνει στη διαδικασία να αρνηθεί να εγγράψει τον συγκεκριμένο μαθητή στο σχολείο, μας αποκαλύπτει ο πρόεδρος της Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ. «Έχουν γίνει διάφορες ενέργειες και στο παρελθόν και ακόμα και σήμερα που μιλάμε, σε διάφορα σχολεία, σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο σε απομακρυσμένες περιοχές, αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπως π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, όπου, δυστυχώς, διευθυντές δεν δέχονται αυτά τα παιδιά. Και αναγκάζεται η Ομοσπονδία να μεσολαβήσει, μέσω του Υπουργείου Παιδείας, για να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι δεν είναι κάτι τρομακτικό να έχουν στο σχολείο ένα παιδί με χρόνια πάθηση, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, και να εγγράψουν τελικά το παιδί στο σχολείο. Δυστυχώς είναι ένα συχνό φαινόμενο αυτό».
ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ
Σύμφωνα με τον κ. Δαραμήλα τα παιδιά με διαβήτη αντιμετωπίζουν και προβλήματα στις κοινωνικές τους σχέσεις με τα άλλα παιδιά. «Υπάρχει σαφώς και το λεκτικό μπούλινγκ, αλλά και η απομόνωση που αντιμετωπίζει το παιδί, όταν επιστρέφει στο σχολείο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, που απαιτείται να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, προκειμένου να γίνει η διάγνωση της νόσου του. Εκεί ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτό από το οποίο πάσχει το παιδί και δημιουργείται σοβαρό ζήτημα, γιατί και τα υπόλοιπα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν από τι πάσχει ο συμμαθητής τους».
«Και ίσως και ένα παιδάκι σε τόσο μικρή ηλικία να μην μπορεί ούτε το ίδιο να γνωστοποιήσει αυτό από το οποίο πάσχει. Δυστυχώς εκεί ξεκινάει το «παιχνίδι κρυφτό» », αναφέρει ο κ. Δαραμήλας. «Το παιδί ζητάει να βγει από την αίθουσα, προκειμένου να μετρήσει το σάκχαρό του ή να κάνει την ινσουλίνη του κι έχουμε περιπτώσεις, όπου δάσκαλοι απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα, τη στιγμή που χρειάζεται. Και σαφώς τέτοιες καταστάσεις είναι τραγικές στην Ελλάδα του 2016».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟ
«Ένα παιδί με διαβήτη δεν είναι ανάπηρο. Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια πάθηση. Ένα παιδί με σακχαρώδη διαβήτη έχει πλήρη σκέψη και λειτουργία και μπορεί να συμμετέχει σε οποιουδήποτε είδους δραστηριότητα και σχολική και εξωσχολική. Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι τρόμος», καταλήγει ο κ. Δαραμήλας.
