Κι όμως με υπομονή, συγχώρεση και κατανόηση, αλλά κυρίως με αγάπη, υποτάξατε το πείσμα τους. Τα 24 χρόνια της διακονίας σας, τα παρακολούθησα ως πολίτης, αλλά από τη θέση του αρχισυντάκτη της «Ελευθερίας». Όπως και πιο πριν από εσάς, βίωσα μέσα από την καθημερινή επαφή του ρεπορτάζ, τα πέτρινα χρόνια της τοπικής μας Μητρόπολης, από τον θάνατο και την κηδεία του μακαριστού Σεραφείμ Ορφανού, μέχρι την εκλογή, την απόπειρα τοποθέτησης και την επεισοδιακή αντικατάσταση του σεβασμιοτάτου, Γουμενίσσης σήμερα, Λαρίσης τότε, κ. Δημητρίου Μπεκιάρη. Ύστερα ήρθατε εσείς. Πράος, ταπεινός, μειλίχιος, μετρημένος, υπομονετικός, συγχωρετικός, μια ήρεμη δύναμη σε μια ταραγμένη και πολύ πληγωμένη Μητρόπολη. Στην αρχή είπαμε, δεν θα τα καταφέρετε. Όμως εσείς υπομείνατε και με απίστευτη καρτερικότητα, υποστήκατε και ταλαιπωρηθήκαμε από την «ανίατη» επιθετικότητα ορισμένων, περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου ώστε και αυτοί να ηρεμήσουν υποτασσόμενοι στην αγάπη και τη συγχώρεσή σας.
Κοντά σας στα δύσκολα εκείνα πρώτα χρόνια βρέθηκε και η εφημερίδα, η διεύθυνσή της και ο αείμνηστος εκδότης Τάκης Δημητρακόπουλος, η οποία στήριξε κάθε προσπάθεια για ηρεμία και θρησκευτική γαλήνη στην πόλη μας και στη Μητρόπολή μας. Μια στάση που δικαιώθηκε πολύ σύντομα από το θεάρεστο έργο σας. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό που έφερε την ηρεμία και τη γενική αποδοχή σας στο ποίμνιο. Ήταν κυρίως το καθαρό σας βλέμμα, η καλοσυνάτη στάση σας απέναντι σε φίλους και διστακτικούς, ήταν η γαλήνια ολόφρεσκια αύρα που εκπέμπατε σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις σας. Ήταν αυτό το χαμόγελο του καλού και σεβαστού πατέρα στην οικογένεια. Για τους χιλιάδες Λαρισαίους και όλους τους πιστούς της Μητροπόλεως, υπήρξατε άνθρωπος της οικογένειας. Και της δικής μου φυσικά. Ευλογήσατε τον πατέρα μου στο κατευόδιο καθώς και τον γάμο της κόρης μου που αν και απρόσκλητος, μη σας ταλαιπωρήσω, κάνατε 300 χιλιόμετρα αυθημερόν για να τελέσετε το μυστήριο μαζί με τους πανάξιους συνεργάτες σας, Ιγνάτιο και Αχίλλιο. Αυτό δεν το βρήκα σε άλλους μητροπολίτες και γνώρισα αρκετούς. Ήσασταν ένας από μας. Προσιτός, δίκαιος και δημιουργικός. Με την εκδημία σας χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Τον δεσπότη που μας άκουγε προσεκτικά και με πραότητα μάς συμβούλευε. Τον άνθρωπο που με τους άξιους συλλειτουργούς του, υπηρέτησε με σεμνότητα και αγάπη το ποίμνιό του.
Ήθελα δέσποτα να σας τα πω αυτά αποχαιρετώντας σας και να ευχηθώ καλό παράδεισο, να έχετε δίπλα στον Δημιουργό μας, να μας ευλογείτε από εκεί αφού πρώτα μας συγχωρήσετε για τις όποιες πίκρες και αχαριστίες σας ποτίσαμε στη διάρκεια των 24 χρόνων που ήσασταν κοντά μας. Και είμαι βέβαιος πως όταν κι εμείς κριθούμε, καθένας μας ξεχωριστά, πίσω από τη μεγάλη πύλη, θα ακούγεται κάπου-κάπου η δίκη σας φωνή. Είναι από τα παιδιά μου κι αυτό...
Καλή ξεκούραση Άγιε ιεράρχη...
Χρήστος Τσαντήλας
δημοσιογράφος
